anladım
yaşamak mümkün bende kalan hayalinle...
her sabah
seni umarak başlamak güne
saçımı tararken
ellerini hayal etmek
sızlayarak ve ümitsizce
kalabalıklara karışıp
dindirmeye çalışırken
içimdeki saldırgan özlemi
yalnızlığa susa kalmak
bir şehrin orta yerinde...
gülerken, konuşurken
yürürken, dururken
kimselerle sencilik oynarken
keşkelerle anımsamak seni...
nefesini duymak
soluğunun rengini...
yabancı gözlere
belki maviliğini görürüm ümidiyle ile
bakmak
tanımadığın yüzlere, seslere
anlamsızca ve hastalıklı biraz da...
kaybolmak için girdiğin bilmediğin sokaklarda
senli çıkmazlara sapmak...
akşam yavaşça çökerken kente ve içime
gün bitmeye hazırken
ve gece beklerken sabırsızlıkla yerini
aynı ağrı
aynı yürek sızısını taşımak
aydınlıktan karanlığa...
gözlerim yorgun
kapanmak üzereyken
yeni bir sabah
yeni bir gün
ve sensizlik yorarken bedenimi
tek bir umut
tek bir hayat ışığı
rüyalarımda gelmek yanına
yanında,dizinde uyutmak yorgunluğumu
sarar gibi ellerin bedenimi
ölmek bir geceye, dirilmek bir sabaha
mümkün bende kalan hayalinle yaşamak
yaşamak denirse buna...
Kayıt Tarihi : 23.9.2010 13:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
