Hayat Kadar Güzelsin Şiiri - Onur Göknil

Hayat kadar güzelsin, yaşamak lazım seni
ama yalnızca nefes almak değil kastettiğim,
bir kuşun rüzgâra yaslanışı gibi
kendini bir güvene, bir sevgiye bırakmak gibi seni yaşamak.
Bir annenin sessizce dua edişi gibi
ya da bir çocuğun ilk “anne” deyişi kadar içten.

Ben seni
gözlerimi kapatınca görmeye başladım,
çünkü hayat bazen
görmekten çok hissedebilmeyi öğretiyor.
Ve sen,
acının içinden süzülen o son damla umut gibi
yaralı bir gülüşün içinden sızdın içime.

Hayat kadar güzelsin,
ama güzellik bazen bir yıkımdır,
çünkü insan
en çok güzel olanı kaybetmekten korkar.
Ben seni sevdikçe
kendimden eksildim belki,
ama ruhumda yankılanan adın
beni yeniden insan etti.

Bir kere adını söyledim
sonra tüm cümleler susmaya başladı,
çünkü sen
anlatılamayacak kadar derindin.
Yüzünde
zamana direnen bir sabır,
ellerinde
yitip gitmiş nice hayatların izi vardı
ve gözlerinde
kırılmış çocukluklardan kalma
birer gece sığınağı.

Yaşamak lazım seni,
ama kendin için değil
çünkü bazıları
kendini başka bir insanda bulur.
Ben seni bulduğumda
içimde yıllardır yankılanan boşluk sustu.
Sessizlik ilk defa bu kadar huzur doluydu.
Senle birlikte var olmak
bir mezar taşını okşar gibi hüzünlü,
bir beşiğe dokunur gibi umut doluydu.

Hayat kadar güzelsin,
ama hayat bazen zulüm, bazen ödül.
Sen her ikisini de taşıyan bir surettin.
Hem yara, hem merhem,
hem ölüm, hem yeniden doğuş…
Ve ben seni
kaybettikçe çoğaldım
sustukça anladım
ve sustukça… seni daha çok duydum.