Hayat çok yordu Şiiri - Aygül Zade

Bu hayat beni çok yordu,
Gözlerimde uykusuzluk, içimde bir boşluk durur.
Ne bir omuz bulabildim yaslanacak,
Ne de “yanındayım” diyen bir sesle buavundum doğrulukta…

Güvendiğim dağlar hep üstüme yıkıldı,
Sustuğum insanlar en çok bağırdı.
Bir tebessüm ettim yalandan kendime,
Ama içimde bin parça yürek, her biri başka yara sardı.

Çocukken hayalini kurduğum o mutlu dünya,
Büyüyünce sadece hayal olarak kaldı.
Dost dediklerim yol ortasında bıraktı beni,
Aynalara bile yabancılaştım… yüzüm tanımadı.

Güçlü görünmek zorundaydım hep,
“Dayanmalısın” dediler, “herkesin derdi var”
Ama kimse sormadı bana:
Senin yüreğinde kaç kırık var?

İçime attım, sustum, unuttum sandım,
Ama geceleri uyutmayan hep o sustuklarım…
Kalabalıklar içinde yalnızlaştım,
Bu hayat, beni içimden içimden parça parça aldın.

Yine de dimdik ayaktayım bak,
Yenildim belki ama pes etmedim.
Çünkü hâlâ içimde bir umut var
Beni hayata bağlayan küçük bir "belki" gizledim...
Aygül Zade ✍🏻