Hayat Şiiri - Fatih Turgay Akçay

Karanlık gecelerin koynundayım...
Sevdaya yelken açıp giderken maziden,
Kıvrınan bir Güneş gibiyim sanki...
Mehtaplarda, yalnızlıktayım.
Saatlerini durdurup,hayata meydan okurcasına geliyorum...
Sessizliğe,sensizliğe geliyorum...
Geceleyin çıkan yıldızların parlaklığında,
Doğanın tadında,toprak kokusundayım...
Herşeyimle,hislerimle,heveslerimle
Bazen kendimle,bazen herkesle,
Bazen seninle,bazen seninle hatta bazen de seninle...
Yani hep seninleyim...
Dertlenip elime aldığım sigaradasın,dumanındasın...
Her zaman benimlesin ama belki sen de sensizsin...sessizsin...
Yarına doğru giderken Mavi Gemi,seni de götürür dalgalarla...
Bak şöyle bir semaya, bak şöyle bir koca Dünyaya...
Görüyor musun hayalleri,görüyor musun ışığı...karanlığı...
Sokağın karanlığında oturan masum insanı...
Göremezsin güzelim,göremezsin...
Sen yalnız kalmayı, hasreti,sevmeyi,aşkı da bilmezsin ya...
Ne olur derken hayata,ne olur derken Hakim Bey’e ve ne olur derken...
Annene...babana...belki de o tombiş elleriyle seni ısıtan yaşlı nenene...
Düşündün mü beni...düşünemezsin ya...
Sana tek kelimeyle,belki de sadece iki kelimeyle sesleniyorum...
SENİ SEVİYORUM...