Hayalin Olsun Yanımda

Ne zamandır huzuru paranoyak duygularda arıyor,olmayanı düşlerimde yaşamaya devam ediyordum. Derken montumun cebinde ikiye katlanmış bir kağıda rastladım. Rengi beyazdan sarıya kaçmıştı. Demek ki uzun süredir oradaydı. Ve ben bundan o ana kadar bihaberdim. Yıllardır benden saklanmayı başaran,bu üstün meziyetli kağıdı açıp,içindeki notu okuduğumda ise,bir gerçekle daha yüzleşmenin eşiğine gelmiştim.

Şöyle yazıyordu o notta;
“Sabah akşam aklının ucunda oturup seni bekliyorum”

O’nu unuttuğumu sanırken,yıllardır adının anılmasını bile dudaklarıma yasaklamışken,ve tüm bunların sonucunda O’nsuz yaşayabilmeyi başardım sanırken, okuduğum o notla,gerçekler okkalı bir tokat gibi çarpmıştı yüzüme.
Ben O’nu unutamamıştım. Evet gittiğinden beri,dudaklarımdan hiç dökülmemişti ismi. Ama o varken de,ben tek bir gün bile ona ismiyle hitap etmemiştim ki zaten.
Ben O’nu unutamamıştım. O da cebime bıraktığı şu meziyetli kağıt gibi,yıllarca aklımın ucunda,yüreğimin en kuytu köşesinde saklanmayı başarmıştı. Ve işte bugün her şey yeniden başlıyordu.

O güne kadar içime akıttığım gözyaşlarım,ilk defa yanaklarımdan süzülüyor,dudağımın kenarına vardıklarında ise,bir an duraksayıp,ardından teker teker düşüyorlardı elimdeki notun üzerine. Ve düşen her damla gözyaşımda kokusu yayılıyordu etrafa.

Sanki dersiniz,kalemi mürekkebe değil de,tenine batırıp batırıp yazmıştı. O’nun o kokusu,yokluğunda ölmek için açtığım ihaleye fesat karıştırıyordu. Bu yaptığı çok ayıptı. Çünkü artık her taraf buram buram O kokuyordu. Çünkü artık vardı. Yanımda değilse bile,aklımda,yüreğimde,kısacası artık hep içimde olacaktı. Ve ben bunun bilinciyle,sırf O’na bir şey olur düşüncesi ile ölemiyor,O’nu bırakıp gidemiyordum.

O an tek bir karar verdim. O tam da bu kadar içimdeyken,aklımın odalarını kilitleyip,yüreğimi sonsuza dek kapayacağım. Ve ne olursa olsun,hayalini bile bir daha asla gözümün önünden ayırmayacağım…