Hayaletler Şiiri - İdris Çetin

Yürüdüm sokakta,
Çarşılar başka başka.
Durdum, dinledim ve düşündüm,
Kafam karıştı hayaletlerle.
Yığın yığın olmuş, iskeletler sokaklarda.
Hayaletler gibi iskeletlerde de,
Akıl kalmamış düşünecek,
Kime kul olduğunu anlayacak…
Bu robotlar, adım atar gelmez geri,
Fireni patlamış araba misali.
Mezarını kazıyor, define bulmak kastıyla,
Eritiyor hayatını, yaşamak zannıyla.
Kırık dökük bir sepetle bir hayalet,
Meyveleri toplamaya çalışıyor, akılsız iskelet.
Tat alacak dil kalmamış, yine de geliyor,
Lağım çukurundaki yaşamını,
Gül bahçesi zannediyor…
Beyin kurumuştur, sulanmadıkça.
Umursamazlık, itaatsizlik,
Beceriksizlik ve ahlâksızlık,
Ama en ciddisi de dinsizlik…
Çok konuşmak bir şey yapmadan,
Sonuçta karşılık beklemek
Ve hayaletlerle kendisini avutmak,
Lağım çukuruna itmiştir, hayaletli şahsı.
Tepe takla et bu sayfayı!
Kalp tak, beyin tak, bu iskelete,
Yeniden düşünüp, yeniden yaşasın,
Hem de; kul olduğunu hiç unutmayarak…

1991 / Konya