Hatırla Pencere Şiiri - Mustafa Uğur Can

Hatırla pencere
ruhu şen kırlangıçların eviydin
şimdi hüznüm geceye rengini verir.
Boğazımda düğümlenen bir can var
konuşmak zor geliyor kendime inanmaktan.
Bu nefesimin son kurşunu,
vazgeçti duvarlar kaçmaktan.
Burası dünyanın geri kalanı,
burada insanlar konuşmazlar.
Sükûnet de nezaketini yitirdi
susarken bin ah bin küfür dile getirdik.
Nem yok ki?
Daha kalabalığım dünden,
bana ölü çocuklar doğurdu günler.
Hatırla pencere
biri vardı, gülünce aşk geriye sayardı üçten
biri yoktu
kolay gelirdi gülüşüne,
hatırıma düşmek.
Ne zaman hatırlasam gözlerim aralanır
nasıl ağlanırdı pencere?
Yanaklarımı gözyaşımla cezalandır.