Sen ve ben, aynı kedere boyun eğen,
yelkovan kuşları gibiydik.
Kırılmış dakikalar ardında yitirdik benliğimizi.
Ah! kimseler duymadı sessizliğimizi...
Gayrimeşru bir yalnızlık sardı yaralarımızı, kader,
kara bir duvak gibi alnımda yokluğunun mührü kader,
o ve ben, aynı kederle eriyen, idama mahkumlar gibiydik.
Kayıt Tarihi : 19.10.2013 04:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!