Hatıralar ve Sen Şiiri - Ali Dost Gürgöz

Emanet

Bırakıp gittin ya, sorgusuz…
Hayalini ve hatıralarını ardından bırakıp
Yağmur taneleri olup
Kabından taştın.
Irmakların gürültüsüne karışıp
Sonsuzluğa aktın.

Her şey bıraktığın gibi…
Toprak hâlâ sen kokuyor,
Rüzgar saçlarını savuruyor yüzüme.

Şu an
Yüreğim sığmıyor kafesine.
Bir an
Nefessiz kalıyorum.
Sirenler çalıyor beynimde.
Baktığım her yer
Cehennem zebanileri…

Mahşer kalabalığında
Sağır eden bir sessizlik bu.
Yalnızlık.
Sensizlik.
Asırlardır yokmuşsun sanki.

Hayal gibi,
Düş gibi…

Giderken hiç düşünmedin mi?
Neden bunu bize yaptın?..

Kim
Umudunu cayır cayır yaktı?
Kim
Aldığın nefesi buza çevirdi?

Yokluğuna
Alışmadım, alışamıyorum ki…
Her şey bir oyun sanki.

Gezdiğimiz yerlerden geçince
İçim acıyor.
Çok özledim seni…

Kaç zamandır
Kör karanlık bir kuyuda
Sonsuzluğa uzanan bir tünelin başındayım.
Prangalar atılmış ayaklarıma…
Emekleyemiyorum dahi.

Bu gece İzmir’den döndüm.
Şimdi
Manevi yalnızlığımla sana misafirim.
Gelmek istemesem de
Kendimi burada bulup
Rahatlıyorum…

Buralara gelmemin tek sebebi:
Senin bu şehirde yaşamış olman.
Bu şehirde yaşama tutunmuş olman.
Bu şehirde geleceği düşlemiş,
Bu şehirde âşık olmuş,
Bu şehirde anılarını bırakmış olman…

Bu şehir özlemlerimi dindiriyor.
Bu şehir seni bana yaşatıyor.

Sen olmasan,
Hiç gelmesen bile
Bu şehri yapayalnız,
Bu şehri sensiz bırakamam ki…

Bu şehir
Alevsiz dumanlara boğsa da beni,
Buradan başka her yer
Boğuyor ruhumu.

Alışamadım hiçbir şeye.
Çok özlüyorum seni…

Ve şimdi
Görüyorum,
Duyuyorum
Ve anlıyorum ki:

Hayallerini, düşlerini
Ve bu şehri
Giderken
Bana emanet etmişsin.

ADG-22.01.2017