Hasretle Sohbet Şiiri - Hüseyin Özcan

Hasret,
Söylenmesi ne kadar kolay değil mi ?
Beş harf,iki hece,
Bu kadar kısa bir kelime.

Lakin o kadar uzun ve derin manası varki,
Evlat hasreti,Ana hasreti,Baba hasreti,
Ve en acıtanı da Yar hasreti.

Zamana sığmaz,Bir gün bir ay olur,
Bir ay bir yıl.
Zaman durur sanki,
Geçmek bilmez.

Kainat döner,dünya döner,
Günler,mevsimler geçer,
Ama hasret çeken için,
Zaman sanki yerinde durur,
Takvimin yaprakları hiç bitmez.

Hasretin hüznünü çekenler,
Tıpkı bir kaplumbağanın
Korkudan kafasını kabuğuna gömdüğü gibi,
Kendi içine çekilir,
Hasretini çektiği ile yaşar.

Onu hatırladığında,
Hasret yüzünde acı bir tebessüm olur.
Sonra nemlenir gözler,
Kirpikler kara bulutlar gibi çöker,
Birden gözyaşları sağanak bir afet olur.

Velhasıl,hasreti çeken bilir dostum,
Bazen dertli bir uzun hava,
Bazen bir hüzzam şarkı olur.
Bazen bir sazın teline konar hasret kuşu,
Bazen bir kemanda dertli bir nağme olur.
Mızrabın her tele vuruşu,
sanki gönül teline vurur...