Hasretin ilk nefesi Şiiri - Recai Şen

Bir aşk düşün,
Henüz adı konmamış,
Henüz ağlamayı öğrenmemiş bir yürekte başlayan…
Gözleriyle arayan, sesiyle çağıran,
Sustuğunda bile özlemle konuşan bir bebek gibi…

Ben,
Sana ilk kez baktığımda,
Bir çocuğun annesini gördüğü an gibi hissettim kendimi.
Dünya sessizdi, gürültü yoktu,
Sadece sen vardın.
Ve ben, gözlerinden emiyordum sevgiyi.

Bilir misin,
Bir çocuğun annesinin memesine olan hasreti
Yalnızca açlık değildir,
Bir tenin kokusudur,
Bir kalbin ritmidir,
Bir ömrün başlama nedenidir.
Ve o hasret, bir kere yerleşirse yüreğe,
Ne su keser acısını, ne zaman…

İşte ben öyle sevdim seni.
Bir çocuk gibi,
İlk günkü açlığım gibi.
Doymazdım…
Ne gözlerine,
Ne kokuna,
Ne sesine…
Her sabah seni istedim,
Her gece seni emzirdim düşlerimde,
Ve her uyandığımda…
İçimde bir bebek ağlıyordu.

Sana olan aşkım,
Bir çocuğun dünyaya ilk tutunuşu gibi yalın,
Ama aynı zamanda çaresiz…

Sen gittin.
Ve ben hâlâ,
Ağzımda o ilk sevdanın sıcaklığıyla
Boşluğa bakıyorum.

Anlıyor musun şimdi beni?
Ben seni,
Bir annenin kaybı gibi özlüyorum.
Ve bu şiir,
O ilk nefes gibi acı,
Ama bir ömürlük hasret gibi gerçek…