Hasretin Aynasında Gece

Gece çökerken,
ay bir ayna gibi durur gökyüzünde—
içine bakarım,
senin suretin düşer her kıvrımına
zamanın sustuğu yerden.

Rüzgâr, adını mırıldanır,
duyamam;
ama içimde bir şey kıpırdar.
Sanki unuttuğum bir bakış,
sana ait bir cümle
birden uyanır uykusundan.

Geceler uzarken
hasret büyür,
büyüdükçe silinir suretin,
ama acısı berraklaşır aynada.
Sevmenin bu kadar
sessiz olabileceğini
gece öğretir insana.

Ve ben—
ay ışığında sana,
gölgemde kendime bakarım.
İkimiz de yokuz artık,
sadece hasret var,
bir aynada kalmış suret gibi.