Hasret Nöbeti Şiiri - Özkan Erdem

Laciverdine bıraktım akşamların

Koyu umutlarla beraber

sevgilerimi

Alıcı kuşlar beklerken beni

Hasretin bırakmıyor yakamı gideyim

Bir ölmek çare olur belki

Ne kurtulmak mümkün bu dertten ne kurtulmayı istemek...

Bir sanrıdır gelen her nöbette

Ah sevgili

Hayallerden bir şehir kurdum

Sana

belki bana

yani bize

Vakitli vakitsiz düşler gördüm

Nasıl anlatılır bilmem ki...

Bir gül yaprağını okşar gibi

Süzülürken ikindi ışıkları

Yeşile bürünmüş dallar arasından

Bir turuncu alemi

Zamansız mekansız seyre dalar gibi

Yavrularını koklar ya anneler hani

Bir yasemin çiçeğini öyle koklar gibi

Sana dair ne varsa bildiğim

bir gizli kuytuya saklar gibi

Ah sevgilim

Bin yıllık yoldan geldim sanki

Öylesine yorgun bedenim

Sensizliğin zehri içimi nasıl yaktı bilemezsin

Bir ölmek çare olur belki

Allah’a arz edilir o zaman yüreğim

Bir cevaba teşne sual olur ruhum

Ey sevgili...

bu ilahi güzelliği kimden aldın?

Ve ey gönül...

neden böyle şirke bulandın?

imanımı böyle yağma eden de kim?

Hayır tövbeler tövbesi

Seni sevmek imanın

Senden yüz çevirmek

küfrün ta kendisi

Sen ki “bir”likten aynama düşen pay

Nasıl anlatılır bilmem ki

Ya seni yaratmasaydı müstesna

Ya bana bu gönlü vermeseydi...

Gönül aynası bu, değil bildiğin gibi

Bir ışık zerresi olsun sürmez yüzüne

İlla ki senden olsun o akis, illa ki sevgili...

Ey sevgili...

Ne olur uzat ellerini

İmkansızlık dize gelsin

Olmazlar olsun artık

Ne olur, sen uzat ellerini..

3 mayıs