Hasret Nöbeti. Şiiri - Nurgül Ankara

Hasret nöbeti

Gecenin karası çökerken yavaş,
Yine sen varsın bu sessizliğin tam ortasında.
Yüreğime iner bir acı, yavaş yavaş,
Sen yoksun diye, hiç dinmez bu sızı.

Sigaramda tüten dumanın her biri,
Sanki nefes değil, yakar bir "ah" gibi.
Özlemim sarar, yakar kavurur içimi,
Her nefes içimi kaplayan bir zehir gibi.

Susar, yüreğimin sesini dinlerim,
Nafiledir çabam, fırtınayı dindirmeye çalışırım.
Her köşede sensizlik fısıldar, biterim,
Bu biçare zaaf ile üşür tüm benliğim.

Gel artık, bu gece sona ermeden,
Sar beni, sustur içimdeki bu yangını.
Bir ömürdür sensiz geçen her an,
Tek bir dokunuşunla diner bu sızı, inan.

Bu gece hasret son kez yansın,
Bil ki yok artık, yok ötesi sensizliğin.
Kalbimde ne bir umut, ne bir beklenti kalsın,
Sana adadım, bitmeyen en son nefesi.

Zaman tükendi, kapandı bu defter,
Ruhumda bıraktığın yara ebedidir.
Ne bir pişmanlık var, ne de bir keder,
Bu büyük sevdanın tek karşılığı budur.