Hasret Şiiri - Tekin Para

Kolay değil unutmak,
Kolay değil bir anda silip atmak her şeyi…
Bunca insan, ağaç, taş, toprak, deniz,
Senin yerini tutamadı.
İçimdeki boşluk dolmak bilmiyor,
Kim alacak seni kalbimden
Kim söküp atacak…
Mümkün mü ellerimi yalnız düşünmek,
Yanı başımda hissetmek varken sevgi dolu kokunu…
Öylesine dayanılmaz oldu hasretin,
Nasıl yaşıyorum gel de bana sor.
Kalabalık böylesine gamsızmış meğer.
Kimsenin kimseden haberi olmaz,
İnsanlar anlamaz benim derdimi.
Kim verebilir bana seni bu saatten sonra
Üstelik hava kapandı,
Belki birazdan üşüyeceğim,
Belki sana daha fazla ihtiyacım olacak…
Hadi ellerimi ısıttım diyelim,
Ya gözlerim!
Ya gözlerim, yüreğim kime emanet,
İçimdeki aşkı kim ısıtacak söylesene…

Ah şu yalnızlık yok mu!
Koskoca şehirde,
Milyonların içinde eriten, yakan yalnızlık…
Güneş söndü…
Umut söndü…
Hayat söndü…
Oysa sen içimde sönmedin henüz.
Gecenin bir yarısını gösterse de saatler,
Yine alevlendi içimdeki kor.
Bense yapayalnızım bu gurbet elde.
Bir bardak sıcak çaya nasıl muhtacım,
Nasıl çaresizim, anlayamazsın,
Dokunsan düşeceğim boylu boyunca…
Ne denizin tuzu kaldı tenimde,
Ne yasemin kokusu ellerimde…
Bir deniz aşığı denizden uzak,
Bir sevgi aşığı sevgiden uzak,
Değer mi bu hasret, bunca dert böyle!
Üstelik hava kapandı,
Belki birazdan üşüyeceğim,
Belki sana daha fazla ihtiyacım olacak…