Hasret Şiiri - Bay Melun

Yıllar önceki ben.
Asırlar önceki başka birisi.
Birkaç yüzyıl belki de.
Giyerdi başka birinin
Tenini
Masum birisi. İzlerdi bir prensi.
Şefkat perisi.
Kırdı aynaları yıktı kaleleri.
Yıkıldı kaleler. Fatih'in topları gibi.
Bir bir indirdi kaleleri.

Gelmedi taşlar hala geri
Yerleşmedi yerine
Dönemedi evine
Laneti bekledi
Kıyameti bekledi
Kopmadı kıyamet
İsrafil üflemedi
Nefesini
Yoldan dönmedi kağnılar
Baltalar inmedi
Zafere giden yolda
Şehitler verildi

Değerlendi artık hasretler
Öyle zor çekilmiyor
Ya da harcanmıyor
Cennette gibi
Ya da kenarından
Düşecek sanki
Etrafta bir ölüm sessizliği
Dünya alem esirgedi o an
Sohbetini
Hasretlerin sohbeti bile
Sessizdi
Zor çekilmedi

Kulaklar duymadı
Gözler görmedi
Hem kör hem sağır bir saatte
Çıkıldı yola
Mehter marşı gibi
Yükselen o yoldan -viyadüğe doğru-
Dönülmedi
Ahlar, vahlarla birlikte
Bıraktı denize
Sesini
Bazen bir kalp ağrısı
Bazen bir yürek yarası
Birisi ilacını unuttu
Birisi sarılmadı
O beklenen gemiler
Bir daha geriye
Gelmedi
Hasret gibi
Karşıyaka gibi