Hasret Şiiri - Mehmet Hanifi Agirbas

Ne güzel yaşamak değil mi
En doruklarda sevdayla uğraşmak
Ne güzel uğraşmak değil mi
Sensizliğin hoyrat sokaklarında.
Her an seni özlüyorum.
Her gün seni düşlüyorum.
Ara sıra yanına geliyorum
Konuşmuyorsun...
Topraktan yaratılmış vucudumuz toprakla bütünleşmişsin.
Biri gidiyor biri geliyor, Ne zaman sıra bize gelecek
Bilmiyorum?
Şimdi ben mi muktedirim seni sevmeye.
Yoksa sen mi buluyorsun beni düşlerde.
Sırasıyla Seni hatırlıyorum
Sırasıyla seni düşlüyorum
Gülüp eylenirken şakalaşırken...
Zambaklar açmış, çay çiçekleri yeşermiş
Üzerinde
Suluyorum sana ulaşsın diye.
Hücrelerin çiçek oluyor...
Hücrelerin yeşeriyor toprak üstünde
Çiçekler açmış böceklere meyve oluyorsun
Tozlaşıp toprağa karışıyosun
Polenlerin uçuşuyor bahar mevsiminde
Ben kışı özledim toprağı örtmekte
Karda buldum sevdayı gizi gizlenmekte
Ben sırrımı sana açtım
Seni beklemekte
Ben seni sevdim
Sen gitmekte
Ben kaldım sen gidiyorsun...