Bir ayrılık şarkısı söylüyor İstanbul
Yitip gidiyor elimden inci ve mercan
Kuzguncukta eskimiş bir radyo çalıyor
Arabesk bir melodi yükseliyor Tarlabaşından
Beyoğlunda faili meçhul cinayetler işleniyor
Bir ayrılık şarkısı söylüyor İstanbul
En naçar seyyahlar gelip geçiyor ülkemden
Hilebaz melodiler hep seni hatırlatıyor
Ablak suratlı meddahlar geçiyor şehirlerimden
Sensiz geceden geriye hummalı bir kahır kalıyor
Ebabilleri zincire vuruyor baykuş sürüsü
Sebillerden zemzem değil irin akıyor
Ey kaderin sırrını arayan nakkaş
Kim nakşetti kaderini benliğine
Bilir misin nakkaş…
Harutla Marutu aşka düşüreni
İbrahim’e ateşi gülistan eyleyeni
Seherde sahap rüzgarı estireni
Ne zaman ayrılmıştı yanından yavrusu
Ne zaman düşmüştü bir aslan payına
Belki dere kenarında su içiyordur
Ürkek bakışlarla çevreyi süzüyordur
Annesinden öğrenmişti tüm bunları
Papatyaların gelinciklerin üstünden
Bütün geçmiş zamanları eritince, geleceğim sana
Elimde mistik bir fermanın ebedi emriyle
Sana meftun bir küheylanın atlayıp üstüne
Bütün yıldızları gökten sökünce, geleceğim sana
Kardelenler menekşeler güle boyun eğerken
En sadık müritler celladın elinde can verince
Senin isminle başlayıp yine isminle bitiyorsa her şey
Ve nedensiz sana bu şiiri yazıyorsam
Şafakta ansızın karanlık geceleri yakıyorsam
Ve yaktığım geceleri sana adıyorsam
Bütün ırmaklarım sana doğru akıyorsa
Ve ben sana dair hayaller kuruyorsam
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!