Hayatımı karanlıklarla yaşıyorum,
Karanlıklarla sürdürüyorum.
Etraftaki insanlar karanlık,
Dünya karanlık,
Ben karanlık,
Herşey karanlık.
Yaşamıştık bir zamanlar seninle o aşkı,
Kulağa hoş gelen bir müzik gibi, bir şarkı...
Hiç ayrılmayacak gibiydi ellerimiz,
Şimdi ayrı ayrı şehirlerde bedenlerimiz.
Suskunduk, susarak elveda dedik birbirimize,
Köşeme çekilmiş bekliyorum,
Ne çayımın tadını alabiliyorum,
Ne de sensiz yatabiliyorum.
Sadece karşımdaki boş duvarla kendimi avutuyorum,
Ben ona şarkılar söylüyorum,
Kelimeler ona çarptığın da,
İstanbul da bir akşam vakti,
Sınırları zorlasakta geldi ayrılık saati.
Bu karamsar bakışlarım gece karanlığına ait,
Sakın birşey söyleme, bende sana ait ne varsa al ve git.
Sakın ağlama, elimizden hiçbir şey gelmez,
İstanbul ıslaktı yine, her zamankinden biraz daha,
O durakta yine öylece oturmuştum,
Bir çocuk arabanın camının buğusunu silerken gülümsedi,
Gözleri sevinç çığlıkları atıyordu, yeni bir oyuncak almış gibi.
Bir otobüs durdu tam önümde,
Yaşayacaksın hayatın inadına,
Kötülüklerin umrunda olmadığını göstereceksin.
Yaşamalısın, eğer biryerlerde bekleniyorsan,
Sana muhtaç olanları unutmamalısın.
Hayatı çözmelisin yaşayarak,
Geceyi istiyorum,
Günün yorgunluğunu atabilmek için,
Ve sensizlikten kaçabilmek için.
Rüzgarı istiyorum,
Alıp götürsün diye bütün anıları,
Sen benim kalbim de
Cehennem alevleriyle tutuşmuşsun
İsyankar bedenim de
Zalimlere haykırışımsın
Sen benim zehir salan bakışlarım da
Kaybolmuşsun...
Gidersen bir gün bu yerden,
Benliğimi de al yanına, sende kalsın,
Tutamam onu kendimde, akıp gider.
Ağlarsa ninniler söyle ona,
Anne türkülerinden çal...
Hoş gelir kulağına, çocukluğunda da dinlerdi.
Bütün sesler kulaklarında ayrılık diye inliyorsa,
Unutmak en iyisi kalp acıya alışıksa.
Alışık değilde, yürek yalnızlıktan kaçıyorsa,
Elbet birgün mahkum edecektir kendini yalnızlığa.
Kaçarı yok, tutunduğun dal kopacaktır birgün,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!