İnsan yaşlandıkça mı ölüme yaklaşır yoksa, yaşadıkça mı?
Ya anlamak? Dökülen binlerce kelime arasında doğruyu aramak, doğru bildiğini yanlışlarla asmak...
Anlayamıyorum bu tuhaf canlıları. Kendilerini anlatırken özenle sahneledikleri tiyatro, süsledikleri hayal dünyalarında ne kadarda mutlular. Ustaca yapıyorlar bunu, hemen inanası geliyor insanın. Acemi oldukları tek nokta ise bunları anlatıp, gündelik hayatlarına döndüklerinde sergiledikleri tavır. O kirli maskeleri altında saklamaya çalıştıkları iğrenç gerçek suratları. Sevgiden, saygıdan yoksun, aşktan, bahardan habersiz, şiire, yazıya, sanatta ilgisiz kahrolası yüzleri. Mide bulandıran, insanın ilk kendine sonrasında da bütün insanlığa duyduğu güvensizliğin temel nedeni bu işte. Neden olmadıkları bir insanı anlatırlar ki? Niçin yaşamadıkları bir hayatı gösterip, taşımadıkları kalbin siyasetini yapıp, ilgilenmedikleri herhangi bir durumu seviyormuş gibi davranırlar ki?
Bana göre insan yaşadıkça ölüme doğru yol alır. İnsanları artık ilk bakışta nasıl bir karaktere sahip olduğunu anladığınızda, dünyanın bütün gizemli sırlarını omuzlarınıza yüklemiş olursunuz. Bu gezegende en gizemli varlık insandır. Çünkü bugün şevkle yaptığını, yarın öfkeyle yapabilir. Ertesi gün yapmayı bırakır. Bir sonra ki gün unutur. İnsan böyledir işte Suzi, kendini kusursuz sanıp, herkesi yargılayan, verirken böbürlenip, alırken hak savunan, severken kıyamayıp, giderken dağıtandır. Ve Suzi dünya üzerinde bunları sadece ve sadece insanlar yapar. Diğer canlıların yapısında "ihanet ve vefasızlık" tohumu yoktur çünkü.
#Hasan_Akkuş
--------------Kader Çeşmesi-------
Kaderin hesabından öteye geçmeyecek nasibimiz
Çıkıp gelsem kollarına, bitermi bu tedirginliğimiz?
Adınla yazılan her mısraya, bir tebessüm bıraksam,
En güvendiğim yıldızıma, güzel gözlerini anlatsam.
-Kahve falına bakmak gibiydi belkide aşk.🍁
Herkes bir görüntüye aldandı...
Peki ya kaç kişi kahvenin tadını anlattı?
"Çoğumuz kahve falında sadece görülenlere kulak astık. Hiçbirimiz kalkıpta kahvenin tadını anlatmadık falcıya ki,
Aşkı da öyle yaşadık işte. Hepimiz bir dış görünüşün kurbanı olurken, hepimiz sadece yaşananları anlatırken, hiçbirimiz aşkın tadını anlatmadık. Bu yüzden aşktan mahrum kaldık, bu yüzden kahvenin tadına varamadık...
Ne kazandırdı ki sana, kalbimi kırmak?
Kesip kesip umutlarımı, etrafımda ki yamyamlara dağıtmak,
Ben canım yanıyor dermişcesine bakarken gözlerini kaçırmak,
Ellerimi sarılmak için açtığımda karın boşluğuma tekme atmak, ne kazandırdı ki?
🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺
Ne kazandırdı ki sevdiğim, ellere kaçmak?
Karşındakini yargılamak mı kolaydır yoksa kendini sorgulamak mı?
Peki ya sence Suzi, bizde kendimizi yeterince sorguladık mı?
#Hasan_Akkuş
Ne denli saçmalıklar bunlar, ne kadar gereksiz ayrıntıya yer verilmiş bir yaşama biçimi... bu olmaması gerekiyordu, ya da cümlemi biraz daha toparlayıp onlara (Modern yaşama) yakın bir cümle kurmalıyım. "Bunun olmaması gerekirdi ki..." Herhangi bir anlam ifade edemiyorum sanki, belki hiçbir şey ifade etmiyorumdur. Bunu kimse bilemez, bende bilmiyorum işte. Çevremdekiler sırf ben kiralık mutluluklar yaşayayım diye mi kulağa hoş gelen sözcükler kullanıyorlar? Hayır, övülmek, takdir edilmek veya alkışlanmak istemiyorum. Anlaşılmak istiyorum Suzi, benimsenmek istiyorum. "Ya hero, ya mero" söylentisi altında ezilen düşüncelerimi, kalın duvarlarla örülmüş önyargıların enkazları altında sıkışıp kalan umutlarımı... Her şey gibi, herkesin ki gibi yarım kalan hayatımı istiyorum. Herkes dediğime kızma, onlar gömüldüğünde yarım kalan hayatlarının hesabını yaparlar. Benim bir farkım var, ben diğer canlılar gibi fotosentez yapıyorum. İlk hakkı bana tanımaları lazım. Ben öldükten sonra kimse benim davamı sürdürmez, kimse hayatı yarım kaldı diye düşünmez. Beni anlasınlar Suzi, ben o kara çamurun içine batmadan... Geç kaldık kelimesi dudaklarda ağıt yapmadan...
Nino,
Issız sokaklar, sessiz sokaklar.
Kaybedilmiş duygular, sahipsiz esen kızgın yeller.
Kimsesizler hep yalan söylermiş, mutlu olduğuna dair
Yalan söylermiş umutsuzlar, umutlu olduklarına dair.
✒✒Olmadı✒✒
Bir garip dilenciyim, kimse yüzüme bakmadı
Binbir türlü dua ettim, üzgünüm ama yine olmadı.
Karaladım ak defteri, karanlıklara boğdum
Bir dirhem mum gibiydim, eriyip durdum.
✒✒✒✒ÖLMEDİM✒✒✒✒
Tane tane bölündüm, bugünde ölmedim
Avuç avuç toprak kazdım da, altına giremedim.
Kaç yara aldım, kaç dikiş bağladım
Çaresizliğin koynunda, ağladım da ağladım.
Oysa ne güzel anlatıyordu dilsizler alemi bizlere bağıra bağıra;
Kuğular sadakati
Karıncalar emeği,
Arılar emaneti,
Civcivler masumiyeti,
Aslanlar adaleti,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!