Hasan'a Son Mektubum Şiiri - Hüseyin Tuztaş

Sahip çıkamadın emanete,

Oysa Karakoç, ne öğütler vermişti?

Bir mektubunu dahi okumadın,

Ağlayan sesleri duymadın Hasan.

Kısakürek, senden beklemişti,

Ak sütün içinde ak kılı fark etmeyi,

Oysa sen ak sütün içinde kara kılı.

Fark edemedin göremedin be Hasan.

İçin için ağlayan gönülleri duymadın,

Zincir vurulmuş duyguları bilmedin,

Yok edilişe mahkum edilenleri görmedin,

Küçüldükçe büyüdüm zannettin be Hasan.

Ümidimizdin hem de ne ümit,

Tüyü bitmemiş yetimlerin hakkı için,

Bu vatana dökülen kanlar için,

Güvenmiştik sana anlamadın be Hasan.

Koltuk,makam görünce unuttun,

Halkı masallarla yıllarca uyuttun,

Olmadı Hasan dedik somurttun,

Ne dinledin ne de merak ettin,

Soysuzla sopsuzla göbek attın,

Geleceği kül ettin yaktın be Hasan.

Ne oldu üç günlük dünyada,

Başın göğe mi uzandı be Hasan,

Şan şöhrete feda ettiğin değerler,

Diken olup koltuğunda batmadı mı,

Bir gün olup başını koyduğunda,

Bunların neden nedenini sormadın mı?

Yanmadı mı biraz yüreğin be Hasan.

Artık ümidimiz kalmadı senden,

Satılmaya razıydın demek dünden,

Memnunsan git bildiğin yönünden,

Unutma hakkımız var üzerinde,

Helal etmiyoruz sana be Hasan….

(Konya 12.04.2007)

Hüseyin Tuztaş