Haritasız Kalp Şiiri - Hatice Güzen

. . .

Bir el
rüzgârda sallanan bir dal gibi
haritasız bir kalpten uzanır
Ne sınır çizer ne millet sorar
sadece tutar düşeni
bazen kendi düşüşünü bile tutamaz

Acı bir dile yerleşmez
sessizlik bazen
çığlıkları yutmuş bir orman gibi
en yüksek sestir
en derin sestir

Aynalardan yüz değil
yüzleşme döner
ve sessizce kendine bakar
dönüp bakar kendine
en zor yüz oradadır
dönüp bakar kendine

Hiçbir ağıt sahipsiz değildir
her göz, geceyi kucaklayan bir mezar taşıdır
bakmayı bilen için
bakmayı bilen için

Haydi oraya gidelim
sahillerin tuzlu rüzgârına
gözlerimizin ışığıyla yürüyeceğimiz yere
Yasın tuzu kurumadan denizin tuzuna karışalım

Orada mevsim hep yaz kalır
biz hatırladıkça

. . .