Hanlar Şiiri - İsmail Detseli

Yol üstünde görürüm eski ve yıkık hanlar
Konaklamış içinde nice yorgun insanlar
Ömür yetmez yol bitmez uzayıp giden yollar
Beni tarihe götüren yıkılmış viran hanlar

Nerde eski han görsem şöyle durur bakarım
Eskiyi düşünürüm ta ezeli yaşarım
İçimden hüzün gelir bir bakmışın coşarım
Bana tarihi yaşatan eski ve viran hanlar

Ey garip han yolcusu nasıl aştın cebeli
Hanlar dinlendirirdi yorgun gelip gideni
Biri konar biri kalkar karşılaşır yolcular
Yolların konak yeri eskimiş viran hanlar

Kiminin yükü aktar kimininki ipek şal
Gel arkadaş yorgunsun bir gececik sen de kal
Saman versin atına handa hancı çırağı
Bizleri dinlendirip gurbete salan hanlar

Şimdi yıkık ve mahzun üzgün üzgün bakıyor
Senin mazin çok eski yüreğimi yakıyor
Ey garip han yolcusu tüter miydi ocağın
Bana bir şeyler diyor her köşen her bucağın

Virane bir han gördüm ıssız bir dağ başında
Bir tarih okunuyor hanın binek taşında
Yapılışımı bilmem bir Mart bin üç yüz ondu
Kaba bir hesap yaptım bu han yüz on yaşında

O günleri anarak giderken uzun yolda
Tarihi unuturuz jet hızlı otolarla
Bırak beni bir gece yata sım var şu handa
Maziye ışık tutan sessiz ve viran hanlar

Ozan İsmail bırak hanlar mazide kaldı
Sende yatan her yolcu derin düşlere daldı
Şimdi ismin değişti otel ve motel oldu
İsmi yenilenirken kendi kaybolan hanlar

26/ TEMMUZ/ 2003 KÖY