Ne saçma duygulara sahibiz. Ne saçma çileleri, endişeleri kucaklıyoruz göğsümüzde. Dilimiz neden dönmez duyguların yönünde, neden dolanır durur. Aklımız neden duygulara kulak verir, dalıp gider… Duygularım sahici midir, gerçek midir, etle kanla bürünmüş müdür göğsümde? Dokunsam atışını hisseder miyim kalbimin, içindeki hisler yakar mı elimi? Parmaklarım mı kuvvetlidir gözyaşlarım mı? Kalbim, neden bu kadar miniksin? Neden bu denli savunmasızsın? Omuzlarım almaz artık bunca yükü… Bacaklarım titrer durur, bir iki gün götürür beni bir şeycikler olmazmışçasına… Peki ya sonra? Dizlerim boşalmaz mı, düşmez miyim yere, kanım bedenimi ıslatmaz, nefesim kopmaz mı boğazımdan? Söyle, söyle göğsümü fethetmiş hislerim, neden göstermezsiniz kendinizi dürüstçe dışarıya? Utanır mısınız, bir tek bana mı utanmazsınız? Tüm gücünüzle vurur, durursunuz… Nedir bu ataklarım? Nedir ince beyaz boğazıma yapışan kalın demir zincirler, beni boğup dururlar? Söyleyin, söyleyin… Söyleyin nerededir buranın çıkışı? Söyleyin nerededir huzurum, nerededir tebessümüm? Nedir bu kalbin içinde kıpraşan hislerin arzusu? Hepinize kulak veririm, her birinize… Her birinize kulak vereyim…
Saçların niye böyle baba?
Peki ya gözlerine ne oldu?
Göremiyorum ela dalgalarını gözlerinde baba.
Neden gölgelenmiş gözlerinin altı?
Bırak da öpeyim gözlerini.
Gözyaşlarım da mı işe yaramaz baba?
Herkes derdi, “İnsanlar gelip geçicidir.” Bir şekilde öğrenirsiniz sanırım. Bu sözü deneyimleyerek öğrenecek kadar aptalım. İnsanlar karmaşık geliyor, bir o kadar da basit. Şu basit birkaç cümleyi dahi yazarken içimi kemiren endişe… Benim ben olmadığım korkusu. Yanında güldüğüm birçok kimse oldu, şimdi yanımda kimse yok. Dört beyaz duvarın ortasında kafa karışıklığıyla, özenle bırakıldım. Neden böyle hissediyorum ki? Neden ağlıyorum. Ağlamaktan utanıyorum. Göğsümün içine sıkışmış anıların, acıların, duyguların gözlerimden kayıp akmasından utanıyorum. Çıkmak istiyorum. Nereden? Sorun insanlar değil sanırım. Ya da onlar. Tüm suçu onlara yüklemek akıl karı mı? Hissetmek beni yoruyor. Düşünmek beni yoruyor. Kendimi yanlış ifade ediyorum. Sevgi istiyorum, sevgiye ihtiyacım var. Ben yalnız kalmak için yaratılmış birisi değilim. Ağlamaktan utanıyorum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!