Hani şu AŞK dedikleri Şiiri - Gürsel Cengiz

Aynı bahçede var olup ta dalları birbirine değmeyen ağaçlara, heder olan aşklara, dilek ağacına asılan mendiller gibi, en çok şiirler, türküler sevdaya yazılmıştır.
İnsanoğlunun var olduğu o bilinmez zamandan beridir, aşkla gözyaşı, hüzünle mutluluk kardeştir, o gözyaşı ki, o hüzün ki acıyı söndürmez sadece geçici olarak dindirir. Bekleyen ile beklenen arasındaki mesafeler, özlem ağlarıyla örülü bir yürek yarasında son bulur desem de, o acı asla dinmez küllenir sadece.

Diğer canlılarda da var mıdır aşk, yoksa sadece insana özgü bir duygumudur. Aslına bakarsanız insan olmanın zarafeti üç ana şıkta da yatar, bunlar saygı, sevgi ve çokça insan olmaktır. Bu değerleri elde edebilmek ne kadar zor ise, bunları taşıyabilmek ve elde tutabilmek de aynı ölçüde zordur.

Aşkı, şiiri ve müziği içinde harmanlayabilen tek varlıktır insan. Her acıya dayandığı gibi, aşk acısına da dayanabilendir. Eline aldığın son çıkan romanı okurken, romanın anlattığı başka başka hayatlarda aşkını, kendini yürüdüğün yolları, kokladığın çiçekleri ararsın aslında, o hep sayfaların bir yerinde karşına çıkar. Bir sayfada seni sararken, diğerinde umursamaz, aramaz sormaz. Elleri cebinde arkasını dönüp gider, bir sayfada sensiz olamayacağını anlar ve biter roman.

Toz tutmuş anılar hangimizin hayatında yok, hangimiz iğne oyasının, bir yemeniye sarılışı gibi tutunmadık hayata, ekmeği bölerken bir bakır sinide üçe beş e, ve uğruna yaşadığımız bir sıcak aşa damlasa da bazen göz yaşlarımız, aşk bitmemiş bir öykü gibi, yüreğin en ücra, en sessiz köşesinde uzun yıllar öylece bekler.

Kendimizi sorguladığımız kadar, hayatı da sorgularız ve işte tam burada bir isyan bir haykırış vardır aslında, kaderimizi çizen çizgiye, işte o an ağlarız, eski bir radyoda çalan ezgiye. Bizleri buralara atan rüzgara, kara, borana, tipiye kızarız, içeriz sessizce bir köşede öylece sızarız.

Aşkı tanımayanız var mıdır bilemem, ama bildiğim bir şey var, ne kadar ağzımızı yaksa da çoğumuz acıyı soframızdan eksik etmeyiz, aşk acıdır dostlar, diğerinden tek farkı, ağzını değil yüreğini yakar bu acı, beklersin ve beklediğinle yaşadığın anılarını, bir tren vagonu gibi bir biri ardına eklersin.
Hangimiz tanımayız karanlığın o gizemli, ürkütücü soluğunu, zaman zaman, koşarak o karanlıklardan çıkmak istesek de, bir ışık arasa da gözlerimiz, hiç çıkmayacağımızı sanırız, oysa hepimiz biliriz, karanlıklar çekince elini ayağını, sabahın o güzel ışıkları karşılar bizleri. İşte karanlıktan sonra seni karşılayan ışık aşktır dostlar aşk…