Hani öl desen ölürdüm Şiiri - Serhat Damar

Hani öl desen ölürdüm

Hani sen “öl” desen, ölürdüm ben
Bir yudum nefesi, sana borç bilip
Adını kalbime mühürleyip de
Her gece yastığa seninle gelip
Sonsuz bir düş gibi beklerdim seni
Bir mezar taşına yaslanıp susup
Gözlerimi kapar, göğsüne gömülür
Hiç doğmamış gibi, silinip pusup

Ne vakit gülüşün düşse aklıma
Karanlık ağlardı, yıldızlar susar
Bir yangın taşırdım her bakışımda
Ellerim titrerdi, kalbim sarar
Adım yoktu artık, dilinle vardı
Bir seninle tamam bir seninle yarım
Bir gün adını anmadım diye
Gök bile küsüp yağmura sarardı

Sana dokunmak, yangına girmekti
Yanardım bin kere, bin kere daha
Bir kere “git” deyişin yetti bana
Ömrümden düşürdüm bütün sabahı
O günden sonra ben hep eksiktim
Baktığım her yüzde seni ararken
Adını duysam bile kıskanırdım
Kim severmiş seni benden yürekten
-
Söz geçmedi kalbime, çaresizdim
Bir sevdaya tutsak, gözlerine mahkum
Sensizliğe yazılmış şiirler gibi
Her satırım eksik, her satırım donuk
Bir “gel” deyişine kurban olan ben
Bir “git” deyişinle taş oldum, suskun
Sokaklar da seni fısıldıyor hâlâ
Rüzgâr bile adınla esiyor yorgun
-
Gün olur geçersin bir sokaktan
Bir yabancı gibi görürsün beni
Ama ben, senin adını kalbime
Kanla kazımışım, bilmezsin seni
Bir resmin kalmış elimde solgun
Bir mektubun duruyor açılmamış
Bir “öldüm” yazıyor satır arası
Gülüşünse hâlâ hiç yaşanmamış
-
Ben seni bir dua gibi içimden
Her gece yeniden okudum, sustum
Yüzünü göğsümde taşırken bile
Seninle dolup seninle unuttum
Zaman yansa da kül etmiyor seni
Kalbim kıyamıyor, silinmiyor adın
Ne zaman biter bu yangın diye sorsan
“Sen yaşadıkça” derim, “bitmez yanım

Ve şimdi…
Hani sen “öl” desen, ölürdüm ya
Yüzünü görmeden bile razıyım
Bir mezar olurum ayaklarına
Gölgen yeter bana, razıyım
Sen bilme yeter, sen gül yeter
Ben zaten seninle ölmüşüm biraz
Her şiirimde can veriyorum sana
Ve her kıtada seni yaşıyorum az az