Hani Şiiri - Sebahat Turşucu

(Babama)
Hani bir kamyonun vardı; kocaman sesli, dev cüsseli.
Beni yanına alıp bildiğim, sevdiğim,
O deresinde kurbağaların vırrakladığı tek köye götürürdün …
Hani ablam öğretmendi orada; okul müdürüne mödür dediğim,
Onu görünce korkudan ağaçların ardına saklandığım köy.
Hani bir evimiz vardı, iki katlı cumbalı…
Dedemin sepetle yukarılara astığı elmalardan verirdin bana gizlice…
Yakalanmıştık bir keresinde hatırladın mı?
Kaçma, korkma demiştin ama nafile…
Hani bir arkadaşım vardı adı Mehmet;
Şehirlerarası yolda karşıdan geçmeye çalışırken kazada ölmüştü,
Bisikletini bana vermişlerdi.
Sonra birgün eşyalarımızla birlikte
Bir kamyon kasasında İzmir’e göçmüştük.
Hani kiralayacağımız evdeki kiracı henüz çıkmamıştı da
Akşama kadar güneşin altında kavrulmuştuk.
Ne güzeldi senin verdiğin güvenle her şeyi yaşamak.
Hani önce en uzaktan, en yeniden başladın unutmaya…
Şanssızdım son çocuğundum, ilk kara kızını unuttun.
Sana her gün kendimi tanıttım, anlattım; sohbet ettik…
Hani sonra ben kendimde yittim de sana yetişemedim.
Beni affettin mi babam,
Senin kadar güçlü olamadığım için kızdın mı yoksa?