Hangi yöne baksam Şiiri - Murat Ülkü

Hangi yöne baksam gurbet kokuyor,
Adımlarım benden firar ediyor.
Oysa her yol beni bana götürürdü,
Şimdi her köşe başı beni soruyor.
Gönül bir menzil arar, yorgun ve dilsiz.
Nereye Gidersem Gideyim Kendime Varamıyorum..!!
​
​Gölgemi bile bıraktım en son durakta,
Bir yabancı suret kaldı aynada.
Tanıdık bir ses beklerken en kuytuda,
Yankılanan yalnızca ıssız bir seda.
Kaybettim pusulamı, yitik bir izim.
Nerede Kayboldumda Ben Benden Haber Alamıyorum..!!
​
​Ne kadar hızlı koşsam, o kadar geride,
Kalan her nefesim bir dünkü hikâye.
Hafıza bir sis, dünü bugüne perde,
Unutulan ben miyim, yoksa bu gaye?
Özün sızısı var, derin ve kimsesiz,
Uçsuz bucaksız bir bilinmezdeyim.
​
​Ne bir liman var, ne de tanıdık bir deniz,
Dalgalar vurur içime, sessiz zamansız.
Boşlukta asılı kaldım, ne ileri ne gerideyiz,
Ruhumda bin yıllık bir yorgunluk izi.
Var olmak bir azap, yokluk bir sancı,
Aramakla bulunmayan o eski huzur nerde?
​
​Ey sırrı çözülmez düğüm, ey benliğimdeki yara!
Bu yitik ses, bu kayıp ben nerede başlar nerede biter?
Zaman denen nehir beni hep başa sarar,
Kendine dönmek için hangi yollardan geçilir?
Bu bitmeyen yolculukta son sözüm:
Dönülmez bir yerde, bana hasretim.
​
​Her fener söndü, yolumu şaşıran ben yine,
Hangi rüzgâr attı beni bu ıssız tenha yere?
Umutsuzluk bir yorgan oldu, serildi üstüme,
Ölü bir yıldız gibi kayıp gittim göklerde.
Ne bir el uzanır, ne de bir ses duyarım artık,
Unutulmuş bir nesne, tozlu bir köşedeyim.
​
​Aynalar kırık, yansıması darmadağın.
Gördüğüm her yüz, özlediğimden çok uzak.
Çözülmez bir bilmece bu, ne dünden ne de yarımdan,
Ne zaman diner içimdeki bu acı çığlık?
Sonunda anladım ki: Varamıyorum kendime,
Aradığım ben, olmuş çoktan kayıp bir efsane.