Allah “ol” deyip yaratmışken her şeyi,
Dâhil değil miydi şeytan da buna?
Girince kalbine kibir, daldı en büyük günaha.
Ve almak için kendince intikamını insandan,
Kullandı tüm silahlarını her fırsatta, her zaman.
Allah için değil, kendi ve nefsi için sevsin diye;
Kalbinden başladı insanın önce.
Ve sevdi çoğu insan kendi namına,
Dünyada ne varsa görünce gönlünce.
İlmik ilmik, sabırla işledi her bir günaha adımı,
Sevmedi insan da nefsani aşk kadar hiçbir günahı.
O an vazgeçti insan kendini yoktan yaratandan,
Aşk o zaman uzaklaştı zaten hakiki mânâsından.
Unutunca kalp hakikati daldı gaflete,
Yıllarca sürüklendi sonra dünya çölünde,
Nice serapların peşinde.
Vardır aşkın içinde her daim iki seçenek;
Ya harcarsın aşkını bir ömür için,
Ya da harcarsın ömrünü AŞK için.
Kayıt Tarihi : 13.11.2025 15:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.



Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!