Hancı Şiiri - Abdül Berhan Çayhan

Bu gece dertlerim boyumu aştı,
Sabrım son ahbap yitince taştı,
Kim dost? Kim düşman? karıştı.
Hancı meyleri dök yavaş yavaş.

Yıllar süren bir yoldan geldim,
Hasret içimde, dağ, tepe deldim,
Elimde ne varsa önüne serdim,
Canımı ona verdim, ah yavaş yavaş.

Hafif, ağır mısralar neye yarar ki?
Kulakları işitir, duymaz ne var ki,
Kayıp giden seneler bana sorar ki;
Neye harap oldun ki yavaş yavaş?

Dilim tutulur, titrer dizlerim,
Kadehle beraber dolar gözlerim,
Gitmez ki benden ona sözlerim,
Hancı kapıları ört yavaş yavaş.

Ne yurdum var şimdi, ne yuvam.
Ne keyfim yerinde, ne havam.
Ne halim kaldı, ne param.
Temizliğe geçelim kalk yavaş yavaş.

Yekten, hancıyla ben sırdaş oldum,
Kediyle, köpekle arkadaş oldum,
Hasretinle candan bir yoldaş oldum,
Senle olamadım bir yavaş yavaş.

Kadehim hafifler, kulak ağırlaşır.
Senden başka her kimseye sağırlaşır.
İçimdeki ses seninle sensiz ağlaşır.
Gel de gözlerimi sil yavaş yavaş.

Rüyamda saklama benden yüzünü,
Bilemedim nicedir dünya özünü,
Kaçırma gözlerimden gözünü,
Cenneti göreyim sal yavaş yavaş.

Ne cennet, ne cehennem bir garip tadı.
Açıkçası ne çok yumuşak , ne de çok katı.
Tam bilmiyorum galiba sevdaymış adı.
Bu isimle yazar oldum bak yavaş yavaş.

Her gece her sabahta konu duama.
Gelir misin? Gelmez misin? muamma.
Şairliğin de özütü bu amma,
Yetti artık acını al yavaş yavaş.

Hissettim can boğaza dayandı,
Gözlerim karardı, dünya boyandı,
Azraildi beni alan, günüm sayandı,
Unutuyorum ya da ben yavaş yavaş.