Halil İbrahim Gürdal

Harabedir gönül köyüm, gönlünü gördüğümden beri körüm
Arındırmak istediğim ruhum, engel olduğundan geçmiyor ömür
Lakin her şey göz önünde, açıklamana yetmiyor kelimelerden kurulan yalan köyün
İntikamını almak için var gücünle sömür
Lütfedip bir gün hayalimden, savrulan bir yaprak gibi gel ve de sol omzuma gömül

İtip kaktığın bir günü, unutmuyorum hayal kurup
Bir gün, karşıma çıkacak kalbin en acı savaştan savrulup
Rutubetimi topladım, sağlam kalan duygulardan gönlü sağ kurup
Acı, kin ve nefreti, bol miktarda aşkla birleştirdim bir asa bulup
Hayal gücümün yettiğince hazırladım intihar dolu şurup
İbadet ediyordum göz dağının yamaçlarında, yoksa
Milyarlarca duamı sana sunduğumdan fazla mı buldun

Güneşle seni aynı kefeye koyamıyor gönül evim
Üzülmeye dahi aldırmadı yıllarca, yine gönül senin
Rüzgarın olmadığı çöl sıcaktır, sen olduğundan gönül serin
Dudaklarım kupkuru namelerden oluştu, dudaklarınla buluştu
Aylar, yıllar hatta asır oldu geçti, günlerce adını ezberledi, ey gönül sevin
Lakin bu gönül benim evim değil, ben sen olduğumdan beri gönül evin