Halepçe Şiiri - Mehmet Ali Ateş

Hüznün Adı Halepçe

Hüzün dağları aşmıştı,
İsyanın adı Halepçe.
Yaşı olmayan bir ölümle gelmişti
Kalleşti !
Apansız yakaladı, aman vermeden...
Öyle kuytu köşelerde değil,
Halepçe’de!
Elma kokuluydu ölüm.
Bahara pusu kurmuş,
Elma kokusuyla kandırılmıştı,
Binlerce sevdalı yürek.
Çocuktu oynamaya doyamamış.
Anneydi, ölü bedenlerle ,
kıvrılmış yatar, kollarında yavrusu.
Babaydı,
gözleri açıktı giderken ölüme,
Kurtaramamış olmanın çaresizliği
Donup kalmıştı gözlerinde.
Nasılda acıtır yürekleri,
Kanarken binlerce masum ölüme.
Bu ne ilk idi !
Nede son oldu...
Acıyor vicdanlı yürekler,
Böyle kalleş,
Böyle nefrete evirilmişken insanoğlu.
Oysa bahar gelmişti mevsimlere,
Çiçeğe durmasına az kalmıştı kırların
Kuşlar cıvıldayacak,
Çocuklar bağrışıp koşacaktı,
Yeşile boyanmış kırlarda.
Oysa kandırılmıştı bahar.
Bir elma kokusuyla,
Sessizce geldi.
Sinsi bir düşman gibi.
Kalleş pusulara düştü insanlar,
Kalleşti ölüm,
bakmadı yaşına.
O çocuk ,o genç ,
O anne ,o baba ,
her birinin yüreği,
Susmuştu çaresizliğin koynunda.

16 Mart 2021 Ankara