Hâle Misali Şiiri - Kara Çocuk 2

Ağaçlar bakıyor gök hâleye,
Yağmurun iç sesi süzülür geceye.

Dolunay, suskun bir misafir gibi,
İçimi okşar, yalnızlığa sıcak bir perde.

İçimde açan yara, sessiz bir ezgi,
Kara çocuk gibi kaybolan bir harf sesi.

Kederin kıskacında ağlıyorum kendime,
Aciz bedenimle, kırıntılarla ayakta durmaya çalışırken.

"Umut fakirin ekmeğidir," derler,
Peki ya zengin? O da sever mi gizlice?
Bilmeyerek bekler mi yıllarca, kırgın mı, çaresiz mi?

Beklemek mi yıpratır, yoksa bilinmezlik mi?
Elimi gök hâleye açarım,
Rüzgarda süzülen yaprak misali...

Dualarımın sonunda bir liman var,
Dolunayın zarif ışığı altında saklı.

Zelzele içindeki ruhum,
Korkuya teslim olurken umuda tutunur.

Yol uzun, puslu ve belirsiz,
Ama dimdik durmalı yürek,
Korkmadan, inançla, güvenle;
O misafir elbet geçecektir bu yoldan.

Ve kapımı çalabilir belki,
Bir gece, sessiz ve habersiz...