Hakim Bey Şiiri - Mehmet Zafer

Zamansız dayadım yüreğimi bu âlemin kapılarına
Hakim Bey.

Kaypak yaşantıların iğrenç nefesini soluttular.
Merhametle uzandığım her el,
Mengene gibi yapıştı gırtlağıma.
Beni dost çukurlarında boğdular.
Sıktım ellerimi,
Kırarcasına kenetledim dişlerimi.
Damarlarımda çıldırdı kanım
Hakim Bey.

Muhtaç yüzler,kimsesiz ve yetim garipler
Hüzünlü bakışlarını gözlerime diktiler.
Umut oldum kararmış gecelerine.
Gökyüzünden kopardım yıldızları,
Nasırlaşmış avuçlarına bıraktım.
Gaspedilmiş ömürlerini önlerine serdiğimde
Kanattılar gözlerimi,
Düşlerimde vurdular beni
Hakim Bey.

Kimse için inancımı satmadım,
Fıtratımı da bozmadım Hakim Bey.
İyi insan desinler diye bir çabam da olmadı.
Vurgun baharları üşüşse de saçlarıma,
Hicranla bestelesem de dualarımı,
Yine sevdim papatyaları.
Yine dilek tutarak kıskandırdım yıldızları
Hakim Bey.

Bu âlemde yaşanmaz,
Bu âlem vedalarla ömrümü de soldurmaz.
Ben bu âlemin adamı değilim.
Sitemim,naz makamım vardır.
Mısralarda yetim sevdalarım,
Karnı bıçaklı anılarım vardır.
Ben bu âlemin adamı değilim.
Varsın,doğmasın mehtap bana bu yaz.
Namerde boynumu bükmem Hakim Bey
Bunu da sicilime yaz.

Yaz fermanı,darağacında kısılsın sesim.
Özgürlüğe selam yaz Hakim Bey.

Kimse yakışmadı demesin
Ferman elindeyse namerdin.
Öldürülürken inananlar,
Atılıyorsa kahkahalar.
Bana göre değil bu galibi olmayacak kavgalar
Hakim Bey.

Şimdi dağıt isyanlarımı bu âlemin seherlerine,
Rüzgâr vursun feryadımı kahpelerin yüzlerine
Özlem duysam da demli çaya,sert tütüne.
Gün doğanda kefensiz gömün beni
Hakim Bey.