Haftanın Çifti Şiiri - Cuma Yüksel

Ulan nasıl bir haftaydı o öyle,
sağ ve sol omzumuzdaki melekler firar etmişti,
reklam olmasın diyerek adını veremeyeceğimiz,
bir gsm şirketi,
bizi haftanın en şevkle konuşan çifti seçmişti,
Akşamdan sabaha kadar konuşmalar,
mesajlaşmalar,
hülyalar,
eski günlerimizi hatırlamalar,

Ve şarkılar...

Her gece saat on ikiyi vurduğunda,
içimden sessizce söylediğim o şarkıyı,
bu kez cidden,
saat on ikiyi vurduğunda,
senin o puslu sesinden dinlemek,
ulan nasıl bir şeydi o,
anlatılmaz,
yaşanırdı sadece…

Sonra yine hülyalar,
çocukluk masalları,
sevgiye aç kaldığımız günlerden,
öç alışlarımız.

Ve lise’deki hatalarımızı hayatın kara tahtasına yazmak,

ders: aşk
konu: pişmanlık
gün: 3 yıl önce bu gün.

Ben seni ne çok beklemişim.
Ve sen de beni meğer ne çok beklemişsin.
Ve ben bunu daha yeni senin kalbinden öğrenmişim…
...
Seni seviyorum dedim,
ben de dedin.

Mutluluk dedikleri, cep telefonu faturama yansıdı o gece.
Gözlerin; o gece hayalimdeki gidilmemiş karanlık ülkeleri aydınlattı.
Bu böyle gitti bir hafta.
geçmesini istemediğimiz anlar,
konuşmalar,
dertleşmeler,
vesaireler, vesaireler…

Sonra ayrılmalıyız dedin!
saçma bir sebepten,
bu dev gibi aşka yakışmayacak,
cüce bir nedenden…

Çaresiz bıraktın beni o an,
mecburen kabullendim,
cebren ve hileyle yalnız bıraktın beni,
ne yapacağımı bilemedim..
sustum,
uyudum,
hep uyudum.

Gülümserken insanların yüzüne,
içimde solgun bir sonbahar büyüttüm.

Nerdesin şimdi,
kiminlesin,
veya ne düşünüyorsun bilmiyorum!
ve yalan söylüyorum,

Artık her gece saat on ikiyi vurduğunda,
‘’beni unutma’’ demiyorum..
Beni unut diyorum,
çünkü, ben de seni unutmaya çalışıyorum,
deyip,

Parçalanmış aynalara dipnot düşüyorum:

Sen hiç bilmiyorsun aslında,
ben her gece,
her şarkıda ve her şiirde,
hece hece,
saat on ikiyi vurduğunda,
bana söylediğin o şarkı eşliğinde,

azar azar,
ölüyorum..