Haddimi Aşan Bir Cüretle Sana Düşürdüğüm ...

Haddimi aşan bir cüretle yürüdüğüm yollarda
Kıstırıp insanlığımı boğan bir hırsla haykırmak
Varoş kentlerin insanı kadar kirli
Ve senin yüzün kadar ayrılık kenti

Nedir seni ayrı kılan
Tüm şiirlerdeki İstanbul kadar güzel misin
Yoksa makamındaki şah kadar özel misin
Şairin yüzündeki çizgi kadar derin

Kahreden, nefret eden fahişelerden
İştihası bacak arasında bir pezevenkten
Farkım kalır mı yüzünde aramasam
Beni sana özel kılan özneyi
Özneyi yüzünde bulamasam

Bezirgan yüklü yaylılar
Yaylılar onlar ki
Beynimin bıngıldayan noktasından
Bir yalıyara kavuşurken
Dipsiz bir denizin benzini sende solduramasam

Haykırıp insana utanç yazan çağa
Düğümleyebilir miyim sendeki ummanı
Geceye karşı utanan kanıma
Durdurabilir miyim bendeki deli tayı

Doludizgin kollarıma yüklenen hayat zımbırtısını
Besteleyebilir miyim tambura düşürüp sesini
Neylerin yüreğinden koparıp hırçın nefesini
Uyutabilir miyim bir laylamda gözlerini

Gözlerin çıvgın vuruyor aklı yollarda
Seni arıyor gözlerim saklı yollarda
Çarka düşen çağdaş yıllarda
Seni çarpıyor kalbim zemberekli mısralarla

Sular çağlayıp akarken
Adımların bana bakarken
Kem yüzlü engerekten sakınıp seni
Götürsem sırtımdaki çileye katıp sesini

Amma zerkedilen bir kenevire
Kaplayıp saklı gizlerde ikimizi
Çalabilir mi bozkırın tezenesi bizi
O zaman utancı uyutup
Kafın güzünü unutup
Gidip bende söyleyebilir miyim
Tezenenin sazındaki ıstırabı...