Haccın Dışında Kalanlar

HACCIN DIŞINDA KALANLAR

(Modern Tasavvufî Ağıtlar Serisi)

1. KÂBE DIŞINDA KALANLAR

Birileri dönüyor taş duvar etrafında,
ama kalpleri ne Hakk’a,
ne halka dönük...
Sarık var, cübbe var,
ama vicdan yok!

Bir çocuk yıkıntıların altında ağlarken,
sen hangi secdenin selamına sığınıyorsun?

Kâbe’ye gidiyorsun,
ama gönlün nereye gitmiş haberin yok.
Oysa Kâbe, önce bir gönüldü,
İbrahim’in duasında yapılan…

Ama sen,
gönlü unuttun.
Taşı kutsadın,
taşa dönüştün.

2. İHRAM GİYEMEYENLER

Beyazlara büründün,
arındığını sandın…
Ama arınmak,
iki bez parçasıyla değil,
iki yetimi doyurmaklaydı!

İhram giyemeyenler vardı:
Kefeni doğuştan biçilenler,
açlıktan teni eriyenler,
bir annenin gözlerinde yok olanlar...

Sen ihramdaydın,
onlar hayattaydı ama
hayatta yoktular.

3. TAVAFA ALINMAYANLAR

Kutsal döngü başladı,
herkes döndü,
sen döndün…
Ama onları içeri almadılar.

Çünkü pasaportları yoktu,
çünkü isimleri başka,
mezhepleri başka,
dilleri, ırkları başkaydı…

Tavafa alınmayanlar vardı bu yıl da:
Mazlumlar, sığınmacılar,
dilenciler, muhalifler, muhipler…
Ve sen,
onların yerine döndüğünü sandın mı?

Tavaf,
gönlün Hakk etrafında dönmesiydi.
Sen sadece bedenini döndürdün,
kalbin sabitti:
Dünyada, servette, siyasette…

4. ZEMZEM İÇEMEYENLER

Bir yudum su,
bir dua,
bir serinlikti zemzem…
Ama o su,
bir başkasının gözyaşıyla karıştı artık.

Zemzem içemeyenler vardı,
çünkü kuyu başına vardıklarında
elleri yoktu.
Çünkü kuyudan önce vuruldular.
Çünkü kuyunun adı Gazze idi,
Refah idi, Şam idi, Yemen idi…

Sen kana kana içtin,
onlar kana kana kan kustu.

5. KURBAN OLAMAYANLAR
İsmail olmak kolaydı,
ama bıçağın altına yatan değil,
bıçağı tutan oldun sen!

Kurban olamayanlar vardı:
Ne koyun ne keçi,
bizzat kendileriydi kurban edilen.
Bir halk, bir mezhep, bir dil,
bir vicdan…

Onlar kurban olamadı çünkü
önce hayvan değil, insan öldürüldü.

Sen et dağıttın mahallede,
onlar parçalandı moloz altında.
Hangisi gerçek kurban?
Bir düşün…

6. ARAFAT’A VARAMAYANLAR

Arafat, bir arınmaydı.
Kendinle yüzleşmenin
ve Rabbinle konuşmanın doruk noktasıydı.
Ama bazıları
oraya hiç varamadı.

Çünkü yolda öldürüldüler,
çünkü vizeleri iptal edildi,
çünkü kalpleri hiç o tepeye ulaşmadı.

Arafat’a varamayanlar vardı.
Sen vardın,
ama dua etmedin onlar için.
Sen vardın,
ama Rabbe değil,
kendine konuştun.

NİHAİ DUÂ:

Ey derviş yolcusu,
ey kalbi arayan her yürek:

Hac bir yolculuktur,
ama ilk adımı
başkası için ağlayabildiğin anda başlar.
Kâbe taşla değil,
gönülle yapılır.
İhram,
iki bez değil;
bir vicdan örtüsüdür.

Ve unutma:
Hakk’a giden yol,
halktan geçer.
Yolda ezdiğin her yetim,
önünde kapanan bir kapıdır.