Habilitasyon Şiiri - Can Aydeniz

Baktım, morluklar var fosforlu ojelerinde
şiiri yazdım, kapaklanıp hatrına över gibi
bıktım birde, küflenmiş somun gibi iki lirik hep
ancak beni, sana düşen fiiller gülümsetir gizli gizli

bu gece bir cümle daha yazar kalkarım.

bırak bu saatten sonra sende beni
yıllar sonra, tebessüm geldi fakat oldukça devrik
ağzımda, bir o yana bir bu yana yuvarlandı gitti
yaşıyordum üstüme şaperon kostümü dikilmiş
fiyasko konsomatris hayatım, kaç metelik içinmiş?

tüm gelir kaynağı vergi olan yerin
fakir ve gurursuz işletmesiyim içten içe.
"altın kaplama olsun,
kesin öyle olsun,
öyle olmazsa kabul etmeyeceğim!"
kıvamında -da değildim ayrıca.

olsun, geçsin beş akrep ekseni daha
ağaçları kambur izlerdim bütün gün
orağın ucundayken hissin, kime neyi soracaksın?

Pariste bir viyadük, lakin İstanbul çıkmazı bütün
lümpen düşlerdir, seni makyajsız bile hayal ettiğim
gardrobun önünde yarı çıplak kıyafet seçiyorsun
belli belirsiz bu, anlamsız
İngiliz düşesi kozmik bir bedene bürünüyordun
süt içerken hep ansızındır bunu hatırlarım
nubuk iskarpinlerini ellerimle çıkarmıştım

bordonun en kadınsı tonundan ruh,
parmakların soluk benizli,
ve daha nicesi.

şişe gibi bakardın dolu,
ellerimde nubuk,
sen, dolu ama yoksul,
dokunsalar boşalacak gibiydi tutkun!
kare masanın ucundan şimdi, hiçbir şey olmamış gibi

Ankara soğuğu ve ruj izli izmaritlerin.
ah güzelim,
belini seyrettiğim yürüyüşün, yürüyor hala.

Bu ateş o ateş değil
ellerini uzatma yanarsın.