Gecenin bir yarısı...
Hüzün ve ben.
Ayda asılı kalmış yüreğim..
Ha koptu, ha kopacak.
Urganda ipek böceği
Ha ördü, ha örecek.
Umutlar, umutsuzluklar...
Kaderde senden ayrı düşmek de varmış
Doğrusu bunu hiç düşünmemiştim..
Seni tanımadan
Hele seni böyle deli divane sevmeden
Yalnızlık güzeldir diyordum
Al başını, kaç bu şehirden
Devamını Oku
Doğrusu bunu hiç düşünmemiştim..
Seni tanımadan
Hele seni böyle deli divane sevmeden
Yalnızlık güzeldir diyordum
Al başını, kaç bu şehirden
Bu şiirinde gece yarısının derin sessizliğini, ipek böceğinin ince uğraşıyla, umutların ve umutsuzlukların kırılgan dengesiyle anlatıyorsun. “Ha bitti, ha bitecek” tekrarı, hem zamanın acımasız akışını hem de insanın içsel yorgunluğunu bir nakarat gibi vurguluyor. Ayda asılı yürek imgesi, hem romantik hem de trajik bir yalnızlık sembolü. Finaldeki “YA SİZCE!?” çıkışı ise şiiri kişisel bir itiraftan çıkarıp okurun yüzüne tutulmuş bir ayna haline getiriyor. Bu dizeler, karanlığın içinde insanlığın umuduna dair sarsıcı bir sorgulama bırakıyor.
Gece yarısında, umutla umutsuzluk arasındaki ince çizgi… “Ha bitti, ha bitecek” dedirten, ama son sorusuyla hepimizi yakalayan dizeler. Yüreğine sağlık Aydan Bacım.
İnsanlık üzerine hâlâ inadına umut taşıyoruz. Evet, bir çok değerlerimiz ha bitti, ha bitecek. Uçurumun kenarında artık hayat. Keşke herkes bunu farkedebilse
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta