H/içsel Yolculuk Şiiri - Esra Nizam

"H/içsel Yolculuk"

...

İnsan adıyla yaşar derler.
“Karanlıkta yol gösteren ışık”
Benim adımım ilk anlamı bu.
Aydınlık olan.

Hayatım boyunca ruhuma adanmış
bir görev gibi,
Bu anlamın gerektirdiğince yaşadım.
Elimin değdiği her insanı,
kendi karanlığından
çıkarmaya çalıştım.
Kimi zaman beceremedim,
ama genellikle başardım.

Benimle iyileşen herkes,
ilk benim ellerimi bıraktı.
Ayaklanınca güçlendiler.
Beni köklerimden kesmeye çalıştılar.

Direndim.
Direncimi kırdılar.
Sevmeye niyetlendim,
beni kapı dışarı bıraktılar.
İnzivaya çekildim,
bu seferde peşimi bırakmadılar .

Onların kötü kalplerinden kaçıp,
hayvanlara,dağlara,
uçsuz bucaksız
denizlere bıraktım kendimi.

Ay ışığında yandım.
Çıkılması
mümkün olmayan bir tepeden,
yaralarımın küllerini
bıraktım dünyaya.
En sonunda ıssız karanlıklarda
ışıksız kalan ben oldum.
Kendi ışığım yetmedi
ruhumu kurtarmaya.

Nerde hata yaptım bilmiyorum.
Tüm yaşadıklarıma kader deyip
normalleştirmek istemiyorum.
Bunu bir bahane sayıp ardına sığınmak,
bana göre değil.
Bir yerlerde yanlış yapmış olmalıyım.

Mesela ;
En büyük zaafımdan vazgeçmeliyim.
-“Herkesi kendim gibi görmek”
Yalnızca bana has bir duygu
olmadığını biliyorum.
Sadece bana en çok zarar veren
hissimin peşindeyim.
Kaybettiğim benliğimi,
karanlıklardan
kurtarmaya çalışıyorum.

Sırtımı yasladığım duvarların
biz toz bulutu oluşunu,
kabullenmeye çalışıyorum.
Varlığına şükrettiğim insanların,
yokluğuna sadakalar verdiğim evreye
nasıl getirildim,
anlamaya çalışıyorum.
Onlara olan sadakatımı,
nasıl çıkarlarına alet ettiler,
hazmetmeye çalışıyorum.

Fakat yapabildiğim tek şey
"kaçmak."
Bu dönemde en çok
uyku ilaçları ve
antidepresanlar yardımcı oluyor bana.

Delirmemek için değil,
akıllanmamak için uyutuyorum kendimi.
Çünkü tüm bunların
koca birer travma olduğunu,
ancak delirdiğimde anlayacağım.

Bildiklerimden yola
çıkmaya başladığımda,
her birinin sonunda
bin acıyla doldum.
Parçalanmış hayaller yığınının
içinde buldum kendimi.

Bana öğretilen
güçlü kadın hikayesinde,
eksik bir şey vardı sanki.
Ruhum ölmüş gibi hissederken
güçlü görünmenin ,
güçlü olmaktan
daha yorucu olduğu anlatılmadı.
Sonrası malum işte.
Kendi içine,
yüreğine kıvrılmalar.

Gün ışığını güneşten değil,
aydan aldığın saatlerde yaşamalar.
Soluna bırakılan acılara rağmen,
hala kendini suçlamalar.
Bıktım...
Kimsenin hasta ruhunu iyi edecek
sabrım kalmadı.

Hiçbir iyiliğin cezasız kalmayacağını
acı da olsa öğrendim.
Ben feda ederken birileri hep kar etti.
Bencil ruhları doymak bilmedi.
Tüm güzel duygumu sömürdüler.
Ruhumu yediler,
tükettiler yetmedi.
Üstelik hiçbiri
iyi niyetlerimin katili olduklarını
kabul etmedi.

Akıllandım artık.
Hepsinin varlığı silik gözümde.
Kaybetmemek için verdiğim
savaşlar bitti.
Gürültülerim kesildi.

Benim bir kişi için daha
“yazık,
nasıl yanlış tanımışım”diyecek
yerim kalmadı .
Siz devam edin.

...

ESRA NİZAM