Güzel Bir Esersin Yüce Sanatçının

Seni görürüm her sabah
Öylece durursun güllerin yapraklarında
Berrak çiğ damlaları gibi
Onlar gibi güzel, zarif duygu dolu
Korku kaplar elleri dokunmak istedikçe
Toprağa düşürmek, kaybetmek istemez seni
Güzel bir esersin Yüce sanatçının
Seyretmeye doyumu olmayan
Varlığınla yürekleri ısıtan
Sevgiyi dostluğu anlatan
Menekşeler sarar zümrütleri bazen
O zümrütler ki bir ok gibi saplanan
Çoraklaşmış gönül toprağının
Kötülüğün simgesi yabani otları çekip çıkaran
İyilik ve güzelliğin tohumlarını eken
Sevgi sularıyla şefkatle sulayan
Toprağı filizlerle donatan, baharı getiren
Kızıllara bürünür bazen ipekler
Tek tek uzanır yüklü omuzlara doğru
Dostluğun sancağı düşmez gümüşlerle süslenmiş ellerinden
Yaşam denilen yıllarla telaffuz edilen
Küçük zaman dilimleridir, dakikalardır
Mutlulukla buluşmalar, sevinçle comsalar
Bu dakikalardır isyan eden dudaklara
Tebessümü getiren, yaşamı sevdiren
Hep hatırda kalan, hep sevindiren
Bu dakikalardan biridir Yonca
Gizemle doludur gülücükler saçan yüzü
Boğuşur hayat denilen gülün dikenleriyle
Bir tiyatro sahnesidir aslında
Büyüyen çocukların istekleri
Her ana gibi sarmıştır onu da
Korkutur onu da tedirgindir her an
Yıllardır boğuştuğu yaşam savaşının
İki canını kullanarak onu yenmeye çalıştığını bilir
Bilir de canlarını kırmak istemez
Kanatlarının artık ısıtmadığını düşünür bazen
Üstüne titrediği iki kuzusunu
Hayat pembe yüzüyle pençelemek ister
Anlatmaz kimseye cezayı kendine keser
Her zamanki gibi acıyı göğüslenir
Kuzuları acı nedir bilmez çünkü
Hep tatlı sunmuştur onlara
Perde olmuştur acıya

01.04.2005

İzzettin AKYAPI