Güz Yangını Şiiri - Halil Gülez

Yüreğimdeki yangına “Güz Yangını”
Dedi dostlarım
Parlayan hançer, kılıç ve mermi
Güneşi hiç görmedim penceremde
Kumlara teslim çöl gibi,
Ve bereketsiz
Ve kısır
Hazan dedikleri yaklaşmak mı
Biraz daha ölümü
Öyleyse, yirmi beşinde öldü fidan...
Ne zamandı hazanı?
Ellisinde ölse kırk beş, yetmişinde altmış beş,
Yüzünde ölseydi doksan beşi miydi hazan?
Yangınlar tutuştu,.
Kurumuş otların tümüydü tutuşan
Bir zamanlar bendim rüzgara karşı koşan
Nasıl unuturum o gözlerini
Esmer tenimi benzim döküp kundaklasa
Kuşun kanadına mı kondu zaman?
Ellinin üstü de yaşam.
En azından yüreğimiz de gençlik
Baharlarda yine gülümseyecek gelincik
Yorgunluk aşamamaksa dağları
Kapıma yığınla karanfil yıkılacak gün boyu.
Ne derseniz deyin ve sakın vaz geçmeyin
Sevmenin en güzeli yine hazanda
Yüreğim de güz yangını olsan da.