Güvercin Ağlı Balkon Şiiri - Şiir Metafizik

Dolmuştakiler ayakta
frene asılınca
insanlar savruluyor rüzgarda kümelenen kamışlar gibi
kamışlıkta
günler hep birbirine benzer
suratımdaki kömürlükten azade
sîmâm surata dönüşüyor
ateşte yanan odun oluverince
merdivenden damlara mı tırmanıyorum
yoksa eriyip eriyip süzülüyor muyum bodrum katına?
arkadaşlarım büyümüş
saçları dahi ateşi sönmüş küle dönmüş
rüzgar aynı yöne estiyse
neden her biri başka ülkede?
beni kundağımda unutmuş delirmiş annem
ağlarken boğulmuşum
beşiğimde büyümüşüm
bir kadın gördü beni
parmaklarıyla kalbime indi
memeleriyle emzirdi
daldım uykulara
o çevirdi gözlerini göklere
görmek için beni güvercin ağlı balkonlarda