Güvenmek Şiiri - Nesrin Pekinsel

Herkese sonuna kadar güvenmem.

Açık veya aralık bıraktığım bir kapım vardır her zaman, ne olur ne olmaz kapısı… (Anneannem, mülahazat hanesini açık bırak derdi)

Ansızın kapanıverdiğinde kapı ve ben o kapının arkasında kalakaldığımda tek başıma, dimdik ayakta durabilmek, yıkılmamak içindir.
Güvendiğim dağlara kar yağdığında, çığ altında kalmamak içindir bu. Kendimi koruma önlemimdir.

Sağlama almayı öğreniyor insan kendini zamanla, tecrübe diyorlar(mış) bunun adına da. Ve yaşadıklarımızla büyüyüp, olgunlaşıyoruz, böylece insan ilişkilerinde de temkinli olmayı başarabiliyoruz… Başarabilirsek şayet.

Kapandıkça kapılar üzerine, kapandıkça suratına suratına, vuruldukça sırtından, yaralandıkça orandan burandan ve örselendikçe öğreniyorsun hayatı.

Öğreniyorsun insan denen varlığın, yaratılanlar içinde en kötü olduğunu. Doğadaki bilerek, isteyerek, tasarlayarak işkenceler yapan ve öldüren, tek varlık olduğunu anlıyorsun…. İnsanımsılar!

Bazıları duyguları öldürüyor, bazıları bedenleri
Bir şekilde öldürüyor işte, birileri diğerlerini...

" İnsan insanın kurdudur" diye bir söz vardır ya; diyorum ki kurt olmak mı iyi, insan olmak mı?

Biz insan olmayı seçenlerdeniz, kurtlar sofrasında işimiz yok! O sofraya hiç oturmadık, oturmayız!
Olur ya; günün birinde tongaya düşürülüp oturtulsak bile, yiyemeyiz harcayamayız kimseleri. Tasımızı tarağımızı toplayıp, çıkar gideriz.

İnsanlığımızla koyuluruz yolumuza, insan gibi insan olmaya çalışarak daima…

7 Kasım 2013