Güvenme Şiiri - Mucize Kartal

GÜVENDİM

Ne kimseye başımı eğdim,
Ne de bir başkasına haksızlık ettim ben.
Yolum hep doğruydu, niyetim temiz,
Ama işte kalbim… fazlasıyla saf, fazlasıyla derinden.

İnsanlara inandım, dost bildim, yoldaş saydım,
Her düşüşümde elimden tutarlar sandım.
Oysa öğrendim ki, en ağır yarayı
En yakınında sandıkların açarmış ardında.

Sessizce taşıdım kırgınlıklarımı,
Çığlık atmadan, kimseye yük olmadan.
Geceye anlattım en derin acılarımı,
Sabah olunca yüzüme yine gülümseme taktım.

Ben yanlış yapmadım, ben kirletmedim,
Ben kimsenin yoluna taş koymadım.
Ama güvenmek… işte o en büyük yanılgım oldu,
İnanmak, gözü kapalı dostluğa koşmak…
Ve hep bu yüzden kaybettim.

Kalbim kırıldıkça susmayı seçtim,
Yıkıldıkça içimde yeniden büyümeyi.
Kimseye kin tutmadım,
Ama kendime en çok kızdım:
Neden bu kadar saf, neden bu kadar gerçek?

Şimdi öğrendim…
Her gülüş masum değil,
Her el uzatan dost değil,
Her söz, kalbe dokunan hakikat değil.

Ama yine de…
Benim kalbim değişmedi, kirlenmedi.
Çünkü ben haksızlık etmedim,
Çünkü ben ihanet etmedim,
Çünkü ben sadece sevdim, inandım…
Ve sadece fazla güvendim

Söz : Mucize