HAZAN MEVSİMİ
Hazan mevsimi andırır ayrılıklar.kederlidir,hüzün doludur,acı verir insana
Hem öyle bir acıdır ki tarifi mümkün olmaz,özlemin getirdiği hıçkırıklar duyulur.
Sevgi gibi en insancıl duyguları taşır kendine
Umudu yaratan sevgidir
Gittin sefere dönmedin vana
Bu nasıl adalet doyamadım sana
Bumuydu hala oğlu yaptığın bana
Seni çok özledim hasretim sana
Telefon geldi içim titredi
Kırsam sevinir mi yüreğin,
Ellerine dokunmayan ellerimi?
Dağlasam hisseder mi bedenin,
Sensizliğe alışmayan gözlerimi?
Ufacık sevgi yok mu içinde?
Kendimden yoruldum
Sürekli maske takmaktan
İçim Kan ağlarken
İnsanlara gülmekten yoruldum
Çok sinirliyken bile
Sakin olma zorunluluğundan yoruldum
O yaşil gözlerini bulandırmasın keder
Bir bahar rüzgarının kanadına takıl git.
Gözlerini süzüyor ulaşılmaz bir sefer.
Erişilmez gayenin hayaline sarılda git.
Kucaklasın kalbini özaldiğim ufuklar.
Sevgiliye...
SANA ne zaman tutuldugumu hatirlamiyorum, üzerinden çok zaman geçti.
Ama eminim, ilk tanistigimiz günlere denk geliyordur.
Çünkü sen zaman içinde sevileceklerden degilsin; hani uzun uzadiya düsünülüp, ölçülüp, tartilacaklardan...
Zaten böylesine ask da denmez.
Ayrılık acısı çektirme bana,
Özlemek kolay mı anlasana,
Ayrılık acısı çektirme bana,
Deli gibi seviyorum beni duysana...
Yine ayrı düştü yollarımız,
Ayrılığı seçtin mi her şeyi götüreceksin yanında...
Geriye hiç bir şey kalmayacak.
Söylenmemiş sözler kalmamalı bıraktığın yerde -ki ben en çok onları duydum-...
Bir deniz kıyısında, küçük bir kumsaldım...
Dalgalar okşardı kumlarımı, bir anne çocuğunun saçlarını okşar gibi...
Her dalga gelişinde, bu sefer gitmeyecek sanırdım, ama hiçbir dalga
kalmazdı kumlarımın üzerinde, bir nefesten daha uzun süre...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!