Günün İzleri Yüreğimin Sesi 1/ Yalnızlık

Ne yağmurdu
öyle kesme taşlı kaldırımları
öyle bir dövüyordu ki
aklım şaşırıyordu.
Hangi yağmurda
şaşırmıyordum ki.

Her damla sıçrayıp
öteki kardeşlerine karışıp
akıyordu ve akmak zorundaydı
zamandaki sonsuz devinimine.
Bir yandan yürürken
gözlerimde ıslanıyordu.

Sebepli bir iç boşalması
yaşıyordum bozmuyordum kendimi.
Kendimi kandırıyordum sadece.
Bazen tüm sevdiklerini yitirmenin
yalnızlığını hissetmenin
taze acısını alıyordum.

Kızıyordum kendime
daha önce yalnızlığı
niye anlamadım diye.

Her şey gitse bile
o yerinde besbelli sabitti.

Doğruydu Yalnızlık Sabitti,
Değişen Sadece Hissettiklerimizdi.

Yağmur geçirmeyen giysim,
yağmurdan korumuyordu
ıslanmama birinci dereceden
yardım ve yataklık ediyordu.
İçim, dışım hatta ayıptır yazması ama
iç çamaşırlarım dahi sırılsıklam olmuş
yürüyordum.

Havanın açacağı yoktu o gün
içini döktükçe döküyordu.
Döküldükçe yağmur
insanlara da bir şey oluyordu.
Romantizmin yanılgısında,
birkaç dünya görmemiş aşık dışında
insanların yüzünden gülümseler çekilmişti.

Ortalıkta garip ve uzun bir hüzün vardı.
Bunca hüznün suçu
tamamen yağmurlara yüklenmesi
büyük bir haksızlık olurdu.

Garipti gizemli ve güzeldi yağmur.
Kafamı kaldırıp gökyüzüne baktığımda ki
bunu yapan tek bendim
oldukça da dikkat çekiyordum.
Yağmurun sicim gibi yüzüme,
gözüme, yeryüzüne
inişini hissedebiliyordum.
Yoldan geçen
yağmurdan kaçmaya çalışan yaşlı bir teyzeyle
birkaç saniye göz göze geldiğimde.
Yüzündeki “yazık yaşı da genç ama
her halde delirdi çocukcağız” bakışını
kuponsuz anında teslim medya şivesiyle alıyordum.

O ana kadar karartılı olan içim
yerine garip çok garip
gülümsemeye bıraktı.
Yaşadığımın ve yaşatıldığımın farkına vardım.
Hissediyordum öyleyse vardım.
Daima da var olacaktım.
Belki iyi belki de kötüydü.

Yürümem bile değişmişti.
O kadar kızgın ve o kadar yorgundum ki.
Uyusam bir daha asla uyanmak istemezdim.
Sekerek sözde suya basmadan
kesme taşlardan yapılmış yollardan ilerliyordum.
Çok kızmıştım yağmurda iyi geliyordu
biraz soğumamı sağlıyordu.
İnsanlardan medet ummak
bir şey beklemek yoktu
bundan sonra hayatımda.

Kötü gün dostuydum
iyi günlerde nedense
bulunmak istemezdim.
Benim yerime nasıl olsa
Herkes bulunurdu iyi günlerde.
Kötü günlerde sinek bile yoktu
Buz gibi yalnızlıkta.
Ne zaman bulunsam iyi günlerde
kötüye döndüğünde gün
içimde bir çınar daha yıkılır
içimi çok acıtırdı.

Acıdan korkan bir yanım asla olmamıştı
gerektiğinde zaten fazlasıyla çekiyordum.

Gökyüzü garip bir griydi,
içimde aynen öyle.
Dalarken grilikler cumhuriyetlerine
herhangi bir renkte pasaporta ihtiyacım yoktu.
İçimi kendimden saklamanın anlamı da yoktu
saklamayacaktım.

Bugün ağır gelmişti
bir türlü bitmekte bilmiyordu.
Yeryüzü yaratıldığından beri
benim gibi kaç kişi vardı bilmiyorum
ama içim fena halde sıkılıyordu.
Sıkılırken süzülen özsuyumu,
Devrin asalakları içiyordu.
Ben bana kalanla idare ediyordum.
Hayatı bunca pisliğine rağmen
İdare ettiğim gibi.

Yalnızlık her karede bağırıyordu
içimde ben hep buradaydım diye.
Susturmak istiyordum ama nafile
susmazda azgın bu geveze.

Yalnızlık aslında
hep yerinde duruyordu
hep sabitti.

Ancak kimilerimiz hissediyordu,
kimilerimize de hissettirmiyorlardı.

Doğruydu Yalnızlık Sabitti,
Değişen Sadece Hissettiklerimizdi.

Ne zaman kendi kendinle konuşuyorsan ki
o zaman yalnızlığı inceden hissetmeye başlıyorsun
demekti.

Bu iç konuşmalar tehlikeli boyutlarda alışkanlık yapar
yavaştan uzaklaşırsın kalabalıklar kıta sahanlığından hiç gitmeden.

Yapman gerekenler sadece zamanın törpü tozlarıdır
bitirilmesi gereken bir ödevin vardır, yapabildiğin kadar.