-gunlugumden-18 Şiiri - Nilgün Acar

G Ü N L Ü Ğ Ü M D E N – 18?
Merhaba Tutku’cuk! Benim, havalar iyice ısınıncaya değin, vazgeçemediğim tutkularımdan birisi: Çikolatadır. Hem de, bitter çikolata. Hele onun bir de, Antep fıstıklısı var ki…Az önce, birtane yedim. Genelde, çikolata yediğimde, sade bitteri yeğlerim. Yazarken, bir şeyler yeme gereksinimi duyuyorum. Sanki beynim ve tüm bedenim istiyor. Damağımda o harika tadı hissetmek, yavaş yavaş eritmek, süper güzel bir duygu. Yazın da, dondurmaya bayılıyorum.
Yine bir terslik, engel çıkmazsa? Yarın yeni işime başlıyorum Tutku. İş aynı da, ortam değişik olacak. Çalışmalıyım,bunu çok istiyorum. Kendi hayatımı kazanmak, onurumla, başım dimdik ayakta durmak, çok güzel. Bakalım, çalışacağım yerden, denizi görebilecek miyim? Şimdilik en önemlisi: Çalışabilecek miyim? O kadar üzdüler ve zaman kaybettirdiler ki…Artık, yine bir şey çıkar mı? Diye, kaygıyla bekliyorum. Ooofff, daraldım yine.
Gidip yatak odamdan yeleğimi alıp giydim. Şimdi bulunduğum çalışma odamda da, bacaklarıma örttüğüm polarım vardı. Karfur’dan almıştım. Yumuşacık, sıcacık. Onu da örttüm. Ayaklarım üşümüştü. Şimdi ısındım. Kendimi korumam gerekli.
Anneciğim: “ BİR BARDAK SUYUNU ALABİLDİĞİNİ GÖRSEM. “ Derdi. İşte anneciğim görüyorsun. Suyumu da alıyorum,yemeğimi de. Ve buzdolabından, istediğim her şeyi. Bir tek, yere düşenleri alamıyorum. O da, çok sorun olmuyor. İstanbulda, kaldığım kuruma, beni görmeye bir
Geldiğinde: “ BENİM KIZIM MASADA YEMEK YİYOR, HEM DE ÇORBA İÇİYOR.”Diye ağlamıştın. Şimdi, neler-neler yaptığımı? biliyorsun
Çok çılgınca ve zaten, yalnızca benden beklenir. Bir evde, kimsenin koruması olmadan, yalnız yaşıyorum. Yağmur sadece, sabah ve akşam geliyor. Ben öyle istedim. İşlerimi yapıp, gidiyor. Gece bile yalnız kalıyorum. Ev sahibimin dışında, kimseyle de görüşmüyorum. Apartmandaki ve sitedeki insanları tanıma fırsatım olmadı. Bu eve taşındığımda: ALANYUM’da, günde oniki saat çalışıyordum. Kalkıp gidiyordum, gelip yatıyordum. Zamanım ve olanağım olmadı. Son üç haftadır evdeyim. Kimseyle, iletişim kurmaya çalışmadım. Onların, bir MERHABA! Demeleri, ihtiyaçlarımı sormaları gerekirdi. Böylesi daha iyi. Kime güvenirsin ki bu zamanda?
Ayrıca: Ben, kadın toplantılarından, hoşlanmadım hiç. Çünkü, evde de kalsam, çalışıyorum hep. Yazılarım-şiirlerim-kitaplarım-internette araştırmalarım var. Ivır zıvır, boş birliktelikler, çok sıkıcı ve anlamsız geliyor. Aslında, kafama göre, bir-iki kişi olsaydı, iyi olurdu. Şöyle, kabataslak gözlemim, olumlu değildi.
Neden sürekli kalan, bir bakıcı istemedim? Deneylerim gösterdi ki, birisiyle kalınca, onun hayatını yaşıyorsun. Senin hiç hayatın olmuyor. Yeter artık, tüm ömrümde, hep başkalarının hayatını yaşadım. Şimdi istemiyorum. Karşı cins arkadaşlığına, bir birlikteliğe – aşka ise, henüz zamanım yok. Önce,iş düzenimi kurmalıyım. Maddi sorunlarımı çözümlemeliyim. Önümüzdeki çalışma sezonu: Eşşek gibi çalışmam gerek. Mecburum.
Evimin, tamamen bana ait olduğunu hissediyorum artık. Yağmur da, hep hissettiriyor. “Sen ne istersen? O, olur Nilgün abla.” Diyor hep. Yıllardır, öyle bunalmışım ki… Bir masal gibi geliyor. Kiralık ta olsa benim bir evim var. Sadece, en gerekli şeyleri koyabilsem de. Daha bir sürü eksiğim olsa da, BENİM EVİM.
Bazen, hatta sık-sık, evimi dolaşıyorum. Dokunuyorum her şeye. Dolapları açıp bakıyorum. Kokular sıkıyorum her yere. Mis gibi-güzel koksun diye. Zaten tertemiz. Sandalyemin tekerlekleri, hep iz yapıyor. Ellerimi-yüzümü yıkadığım, dişlerimi fırçaladığım zaman, ıslanıyor. Ve kötü izler oluyor. Yağmur, bir şey demiyor. Tekrar siliyor ve olacak bunlar, üzülme diyor. Tüm kontrol bende. Gidip ben çekiyorum, bankadan parayı, gerekince. Tüm kartlarım da hep yanımda. Güç bende yani. Sığıntı gibi hissetmiyorum kendimi. İzin vermedim buna.
Yarın farklı bir ortam ve yaşama başlayacağım. Heyecanlıyım ve mutluyum. ÇALIŞACAĞIM.
Nilgün ACAR 25. 04. 2010 ALANYA-EVİM