Güneşin rengi Şiiri - Rauf Bekiroğlu

Bir zamanlar,
Güzel insanların yurdunda,
Nehirler duru akıyordu.
Ak güvercinler uçuşuyor,
Kuzu kurt'un koynunda yatıyordu.
Gülşen bahçelerinde,
Kelebekler dans ediyordu.

Önce;
Güneş sararıp, soldu.
Ufuklar kararmaya,
Nehirler;
Bulanık akmaya başladı.
Karanlıklar aydınlıkları örttü,
Ay güneşe küstü, yıldızlar aya.
Çiçek bahçelerini,
Kara dikenler bastı.
Kula- kulluk,
Dalkavukluk aldı başını yürürdü.
Bal tutan parmağını yaladı,
Devlet kasasını soysuz fareler yedi bitirdi.
Ülkeyi kara basanlar bastı,
Umutlar kandil lambasına döndü.

Ulu şahin yükseklerde uçuyordu,
Uğursuz akbabalara meydan okuyordu.
Umut aşılamaya, tohum ekmeye çalışıyordu
Ektiği tohumlar verimli toprakları çatlatmıştı
Anadolu kasırgası esmeye başladı,
Kuduz köpek sürülerini sildi süpürdü.
Gök yüzündeki kara bulutlar dağılmıştı.
Güneş ay ve yıldızlar barışmıştı.
Kula- kulluk dönemi bitmiş,
Halkın sırtındaki keneler defolup gitmişti.
Anlayacağın;
Kağnının fendi, kamyonu yenmişti.
Anadolu aslanları;
Barışın türküsünü söylüyordu.
Yaşasın ulus,
Yaşasın hürriyet! yaşasın cumhuriyet!
Yeniden doğan güneş;
Berrak canlı, taze bir çiçek gibiydi.

Rauf Bekiroğlu
16.12.2013
(Tüm hakları saklıdır.)