Güneşin Çocukları Şiiri - İbrahim Özgün

Gün yürüyor
Artçı sarsıntıları içinde
Nefesin neşesini soluyorum
Tabiatın çıplaklığı ile doluyorum.

Bunu insan dışı herkes biliyor
Taşkın ırmaklar geçiyor
Açıktan açığa kuşlar dehlizlerde direniyor,
Yürüyor ardın sıra zaman
İncir, ölümü bekliyor
Çekirdeklerinden dirilmek için
Bir muştuyla dönüşüyor yaprağa
Ben sevda uğruna gelmişim yaşamağa.

Buz dağları yükselmiş!
Ben güneşin emzirdiği çocuğum
Ateşler içinde kavruluyorum
Rahmet rüzgârları ile savruluyorum.

Güneşle eriyor buzul dağları
Akıyor artık direniş çağları
Yurdum! Diyorum akan sulara.
Ulaşıyor kıtadan kıtalara,
Artık birdir dünya birlik içinde
Soluduğum nefes benlik içinde
Ben güneşin emzirdiği çocuğum.